چرا مجسمه های تاریخی به زیر کشیده می شوند - کنفرانس هکا

وینستون چرچیل، جدیدترین شخصیت تاریخی است که هدف خشم معترضان به نژادپرستی در دنیا و بویژه امریکا قرار گرفته است. اما نخستین این شخصیت ها نیست. در جریان اعتراض های دنیای علیه نژادپرستی که بعد از قتل جورج فلوید، مرد 46 ساله سیاه پوست امریکایی به دست پلیس سفید این کشور شروع شد و همچنان ادامه دارد، حمله به مجسمه های مشاهیر تاریخی، با واکنش های زیادی روبرو شده است. اما چرا معترضان سراغ مجسمه ها رفته اند؟ اعتراض به نژادپرستی شاید بخشی از دلیل حمله به مجسمه ها باشد. اما همه آن نیست. نکته نخست در حمله به مجسمه ها در اروپا و امریکا، به نارضایتی عمومی از شرایط حاکم بر جامعه باز می گردد. دهه ها بعد از جنگ دنیای دوم، ساکنان غرب به این باور رسیده اند که بنیانگذاران دنیای مدرن، نتوانسته اند پایه های دنیا امروز را آن گونه که شایسته و بایسته بود، بنا نهند. کرونا کبریتی بود که بر خرمن خشم نهفته مردم از شرایط موجود زده شد. جامعه هایی که به نظر مدرن و آسیب ناپذیر به نظر می رسیدند، ناگهان چنان آسیب پذیر شدند که قفسه های فروشگاه ها را خالی و بیمارستان ها را پر دیدند. تفکراتی که این جوامع را پی ریزی نموده بود، نواقص خود را نشان داد و فقر و ادبار بیش از هر زمان بروز کرد. کسانی که در روزهای اخیر به مجسمه ها حمله می نمایند، در واقع خشم فروخورده خود از نواقص جامعه مدرن و بنیانگذاران آن را بروز می دهند.

حمله به مجسمه ها در اروپا وامریکا در درجه دوم، دلایل مبارزه با نژادپرستی دارد. چیزی که به یک مجسمه اهمیت می دهد، دو نکته است: نخست خود فردی که مجسمه اش ساخته و برپا شده و دوم تاریخی که پشت مجسمه نهفته است. به عبارتی کارکرد مجسمه ها انتقال دیدگاه های شخصیت هایی است که مجسمه به آنها تعلق دارد. مجسمه ها همچنین در هر کشوری و فرهنگی روایتگر تاریخ کشور خود هستند. تاریخی که می توانند افتخارآفرین باشد یا موجب سرافکندگی گردد. مجسمه هایی که به آنها حمله شده است، مجسمه کسانی همچون، ادوارد کالستن، از تاجران برده فروش در تاریخ انگلیس، لئوپولد دوم، پادشاه بلژیک که در قرن 18 موجب قتل عام 10 میلیون نفر از شهروندان کنگو شد، رابرت میلیگان، تاجر برده فروش انگلیسی و کریستف کلمب، کاشف امریکا که موجب تجاوز به حریم بومیان امریکا و برده داری آنان شد، بودند. همه این مجسمه ها جدا از تفکر صاحبان خود درباره انسان هایی با رنگ پوستی متفاوت، بخشی از تاریخ کشور خود را به دنبال می کشند که سیاه است. شاید زمانی بریتانیایی ها و امریکایی ها به برده داری و استعمار انسان ها افتخار می کردند، اما ایده آل ها و معیارهای نسل جدید این کشورها تغییر نموده است. نسل جدید از جرینگ و جرینگ زنجیر برده ها در گوش تاریخ کشور خود شرمنده است و از همین رو علیه کسانی که موجب کلید خوردن و یا تداوم نژادپرستی در کشور خود و دنیا شده اند، قیام می نمایند و چهره آنها را به رنگ سرخ خون آغشته نموده، سرهایشان را قطع نموده و به زیر می کشند و حتی به این اکتفا ننموده، آنها را در رود غرق می نمایند تا شاید بتوانند آنها را از خاطره خود و تاریخ کشورشان بزدایند.