دیالوگی از فیلم پیش از غروب؛ ساخته ریچارد لینکلیتر - کنفرانس هکا

سال ها پیش، در سال 1994، ریچارد لینکلیتر، فیلمساز آمریکایی فیلمی ساخت به نام پیش از طلوع، با حضور یک زوج جوان -ایتن هاوک (بازیگر آمریکایی که از آن موقع تا به امروز به لطف بازی در فیلم های مختلف شهرتی روزافزون به دست آورده) و ژولی دلپی (که تا آن موقع صرفا به دلیل حضور در سفید کیشلوفسکی می شناختندش)، دربارهٔ دو نفری که در قطار باهم آشنا می شوند و در اقدامی جنون آمیز تصمیم می گیرند یک شب را در وین با خیابان گردی بگذرانند. فیلمی به غایت ساده، با فیلم نامه ای درخشان، متکی به دیالوگ هایی استادانه و بازی های قابل قبول با موضوع عشق رمانتیک. فیلمی که نمونه های بدش را بارها در دوران های مختلف دیده ایم، ولی این یکی قواعد بازی را تا به آخر رعایت می کرد. نه از بی پردگی خبری بود، نه از اکشن. آخر سر دم صبح، پس از طلوع آفتاب، آن زوج در ایستگاه قطار تصمیم می گرفتند هیچ اطلاعاتی ردوبدل نکنند و شش ماه بعد در روزی خاص در اواسط دسامبر در همان ساعت در همان ایستگاه همدیگر را ملاقات کنند.

ده سال بعد، لینکلتر فیلمی ساخته با همان بازیگران، به نام پیش از غروب که دنباله ای ست بر فیلم پیشین؛ فیلمی به مراتب تلخ تر (متأثر از بالا رفتن سن همهٔ عوامل و حوادث تلخ این سال های جهان) و موجزتر. حالا پسر (هاوک) به لطف نگارش رمانی دربارهٔ آن رابطه به شهرت رسیده و در سفری تبلیغاتی به پاریس با دختر (ژولی) روبرو می شود، که تکیده تر و تلخ اندیش تر شده. آن ها تمام بعد از ظهر را باهم در خیابان های پاریس پرسه می زنند. موقعیت آن ها این بار کم تر رمانتیک و بیش تر دراماتیک است.

داستان فیلم ادامه پیش از طلوع است که در سرانجام داستان پیش، جسی (ایتن هاک) و سلین (ژولی دلپی) قرار شد که پس از شش ماه در همان مکان با یکدیگر ملاقات کنند. پس از شش ماه جسی به وین می رود اما سلین در آنجا نیست. پس از این اتفاق شروع به نوشتن کتاب خاطرات خود در تنها روزی که با سلین در خیابانهای وین قدم می زد. پس از نوشتن این کتاب او به پاریس رفته و به طور اتفاقی سلین را در یک کتابفروشی می بیند…

وقتی زن و مرد حالا میانه سال پس از سال ها در پاریس دوباره همدیگر را می بینند. حالا مرد نویسنده شده و زن هم در شغلش پیروز است اما خلاء درونی آنها هنوز پُر نشده. در فرصتی که تا رفتن مرد باقی است تمام طول روز حرف می زنند و در کوچه و خیابان های سنگ فرش پاریس قدم می زنند. می کوشند از حسرت ها و نشدن ها و چراها به امروز و اکنون متصل شوند و جریان زندگی را نه با نگاه کردن مدام به گذشته که در زمان حال بیابند. علی رغم گفتگوهای متصل و پی در پی فیلم جایی که آنها روی رود سن سوار قایق می شوند، وقتی که نسیم ملایمی می وزد و قایق شکلی سیال یافته زن فرصت می یابد نقاب از چهره بردارد و از درونش و جزییات رابطه هایش بگوید و مرد / مخاطب را با خود همراه کند در حالی که چشم دوربین روی چهراش (با بازی ژولی دلپی) مانده و به خطوط چهره و احساسات پنهانش خیره مانده است.

زن:

من همیشه احساس خلاء می کنم، بیشتر مردم فقط با هم گپ می زنن حتی ممکنه رابطهٔ کاملی هم با هم داشته باشن، بعد از هم جدا می شن و فراموش می کنن. جوری این کار رو می کنن که انگار دارن غذاشونو عوض می کنن. اما من احساس می کنم هیچ وقت نمی تونم فراموش کنم، به خاطر این که هر شخصی قابلیت های خاص خودشو داره. نمی تونی اونا رو با هم جایگزین کنی. چیزی که رفته، رفته. هر رابطه ای که تموم می شه واقعا به من صدمه می زنه و هیچ وقت واقعاً خوب نمی شه. به خاطر همین تو رابطه هام خیلی دقت می کنم. دلم برای اون آدم خیلی تنگ می شه، انگار همش به چیزای کوچیک فکر می کنم. یادمه وقتی بچه بودم همیشه به مدرسه دیر می رسیدم چون داشتم به شاه بلوط هایی که از درخت می افتن و روی پیاده رو غلت می زنن، نگاه می کردم. به مورچه هایی که از خیابون رد می شدن و برگا که چطور روی تنهٔ درخت سایه می سازن. چیزای کوچیک. فکر می کنم مردم هم برای من اینجوری ان. من جزییات رو توی اونا می بینم. برای هر کدوم جزئیات خاص خودشونه که تکونم می ده و دلم براشون تنگ می شه. هیچ وقت نمی تونی کسی رو با کس دیگه عوض کنی، برای این که هر کس از جزئیات خاص خودش ساخته شده. (سکوت) یادم می یاد اون روزا ریش ات اینجاش یه مقداری قرمز داشت، اینجاش، و وقتی نور خورشید بهش می خورد، می درخشید و همون روز صبح قبل از این که تو بری، من دلم براش تنگ شده بود. واقعا احمقانه اس…

رپورتاژ آگهی: نماشو: آگهی رایگان، رپورتاژ خبری، طراحی سایت، سئو و بهینه سازی وبسایت