مجموعه کامل داستان های روباتی ایزاک آسیموف (37 داستان) را به صورت کامل و مدون در کتاب روبات کامل بخوانید - کنفرانس هکا

اما کتابی که امروز می خواهم به شما معرفی کنم، از یک دید اصلا کتاب تازه ای نیست. این کتاب با نام روبات کامل، همان داستان های کوتاه روباتی آسیموف است که ما پیش از این در دهه شصت و اوایل هفتاد در کتاب های داستان کوتاه آسیموف و هم در مجله دانشمند خوانده بودیم.

اما مزیت این کتاب این است که همه این داستان ها را طبقه بندی کرده و با ترجمه دقیق و با فونت و صفحه آرایی بهتر منتشر کرده تا بتوانید یکجا به همه این داستان ها دسترسی داشته باشید.

ترجمه کتاب را هم دوست خوب و بسیار فعالم، آقای سعید سیمرغ- انجام داده اند که این سال ها با تلاش او آسیموف خوانی در ایران جان تازه ای گرفته است.

کتاب روبات کامل آسیموف به تازگی از طریق انتشارات هوانورد در 828 صفحه منتشر شده و قیمتش هم اگر از خود فروشگاه آنلاینش بخرید 132800 تومان است که با توجه به تعداد صفحات، قیمت بسیار مناسبی است.

در اینجا شما نام داستان های منتشر شده در این کتاب و مقدمه آسیموف در مورد کتاب روبات کامل و چرایی تصمیم آسیموف برای گردآوری و مرتب کردن کل داستان های روبات اش را می خوانید.

کتاب روبات کامل آسیموف در سال 1982 منتشر شده و شامل تمام داستان های کوتاه روباتی آسیموف تا آن زمان است. البته آسیموف طی ده سال بعدی تا پایان عمرش، شش نام داستان روباتی دیگر هم نوشت که در بخش پیوست این کتاب گرد آوری شده اند تا این کتاب مرجع کاملی برای داستان های روباتی آسیموف باشد. چقدر خوب!

چند روبات غیر انسانی

بهترین دوست پسرک

سالی

روزی

چند روبات غیر متحرک

دیدگاه

فکر

عشق واقعی

چند روبات فلزی

سرگردانی روبات ای ال -76

پیروزی ناخواسته

غریبه ای در بهشت

شعر نور

جدایی طلب

رابی

چند روبات انسان نما

بیایید با هم باشیم

تصویر قرینه

رویداد سیصدمین سالگرد

پاول و داناوان

قانون اول

سرگردان

منطق

خرگوش را بگیر

سوزان کالوین

ای دروغگو!

خشنودی تضمین شده

لنی

جان کن

روبات کوچولوی گم شده

خطر

فرار!

گواه

نبرد گریزپذیر

شم زنانه

دو نقطه اوج

… که در اندیشه او هستی

انسان دو قرنی

پیوست

رویا های روباتی

کریسمس بدون رادنی

خیلی بد!

چشم انداز های روباتی

برادر کوچولو

کال

قسمتی از مقدمه آسیموف

وقتی داشتم نخستین داستان (روباتی ام) را می نوشتم اتفاق بی همتایی افتاد. تصوری مبهم از روباتی به ذهنم آمد که نه تهدید بود و نه ترحم انگیز. کم کم به فکر روبات هایی افتادم که تولیداتی صنعتی و به دست مهندسان واقعی ساخته شده بودند. روبات هایی که در آن ها تمهیدات ایمنی اندیشیده شده بود، به نحوی که برای کار های خاص طراحی شده بودند؛ به نحوی که نیاز به لحاظ شدن ویژگی های ترحم انگیز در آن ها وجود نداشت.

همچنان که به نوشتن داستان های روباتی ادامه می دادم، این بن مایه روبات هایی که ابزار های مهندسی دقیقی بودند بیشتر و بیشتر در داستان های من نفوذ کرد، تا جایی که داستان های روباتی که در مجله های جدی علمی-تخیلی منتشر می شدند تغییر شخصیت دادند؛ آن هم نه فقط داستان های من، بلکه داستان های همه.

این باعث شد حس خوبی پیدا کنم و برای سال ها، حتی دهه ها، بدون شرمندگی تأیید می کردم که من پدر داستان های روباتی مدرن هستم.

با گذشت زمان چیز های دیگری هم کشف کردم که خیلی لذت بخش بود. مثلا متوجه شدم وقتی از واژه روباتیک برای توصیف مطالعهی روبات ها استفاده کردم، واژ های را به کار نبرده بودم که قبلا وجود داشت، بلکه واژه ای را ابداع کرده بودم که هرگز کسی از آن استفاده نکرده بود (این مربوط به داستان من با نام سرگردان است که در سال 1942 منتشر شد.)

این واژه اکنون کاربرد عمومی پیدا کرده است. نشریه ها و کتاب هایی هستند که این واژه را روی نامشان استفاده می کنند و این را هم همه افرادی که در این زمینه فعالیت می کنند می دانند که من این مفهوم را ابداع کرده ام. فکر هم نکنید که از این بابت احساس غرور نمی کنم. آخر تعداد افرادی که یک مفهوم علمی مفید را اختراع می کنند زیاد نیست، و من هم اگرچه نادانسته این کار را انجام داده ام، به هیچ وجه قصد ندارم اجازه دهم کسی در دنیا شاهکار مرا فراموش کند.

دیگر این که من در داستان سرگردان، برای نخستین بار و با جزئیات دقیق قوانین سه گانهی روباتیک را هم بیان کردم که بسیار معروف شدند. حداقل این که این قوانین را اینجا و آنجا و بدون مناسبت، در هر جور جایی که لزوما مناسبتی با تخیل علمی هم ندارد، و حتی در مراجع نقل قول عمومی هم بیان می کنند. همچنین افرادی که در زمینه هوش مصنوعی فعالیت می کنند، گاه و بیگاه فرصت را مغتنم می دانند تا به من بگویند که فکر می کنند قوانین سه گانه راهنمای خیلی خوبی است.

حتی می توانیم از این هم فراتر برویم. . وقتی داستان های روباتی ام را می نوشتم، هیچ فکر نمی کردم که روبات ها در زمان زندگی من پا به عرصه وجود بگذارند. در واقع، مطمئن بودم که این طور نخواهد شد، و حاضر بودم سر این اطمینان مبلغ کلانی شرط بندی کنم (حداقل حاضر بودم 15 سنت شرط ببندم، که حد اعلای مبلغ شرطبندی من بر سر چیز هایی است که به آن هااطمینان دارم.)

ولی حالا، چهل و سه سال از زمانی که نخستین داستان روباتی ام را نوشته ام می گذرد، و ما واقعا روبات داریم. حقیقتی است که نمی توان انکارش کرد. افزون بر این، روبات ها همان چیز هایی هستند که من آن ها را به نام روبات های صنعتی تجسم کرده بود، ابزار هایی ساخته دست مهندسان برای انجام کار های خاص که تمهیدات ایمنی در آن ها اندیشیده شده است. می توان آن ها را در کارخانه های متعددی یافت، مخصوصا در ژاپن که کارخانه های خودروسازی شان کاملا روباتیزه شده است. خط تولید چنین کارخانه هایی در تمام مراحل به دست روبات ها اداره می شود.

البته این را هم باید در نظر گرفت که این روبات ها، مانند روبات های داستانی من هوشمند نیستند، پوزیترونیک نیستند و حتی شکل انسان گونه هم ندارند، ولی به سرعت در حال پیشرفت هستند و پیوسته تواناتر و همه کاره تر می شوند. چه کسی می داند چهل سال دیگر به کجا خواهند رسید؟

چیز دیگری هم هست که می توانیم از آن مطمئن باشیم. روبات ها دارند دنیا را دگرگون می کنند و آن را به سمت و سویی حرکت می دهند که نمی توانیم به وضوح پیش بینی کنیم.

این روبات های واقعی از کجا می آیند؟ مهم ترین منبع روبات ها شرکتی به نام یونیمیشن در دنبوری کانتیکات است. یونیمیشن یکی از تولید کنندگان پیشروی روبات های صنعتی و مسئول شاید یک سوم روبات هایی است که تا به امروز نصب و راه اندازی شده اند. رئیس شرکت، جوزف اف. انگلبرگر آن را در اواخر دهه 1950 به این دلیل تأسیس کرد که آن قدر به روبات ها علاقه داشت، تصمیم گرفت تولید آن ها را به نام شغل خود انتخاب کند.

ولی چه چیزی باعث شد که او این قدر زود به روبات ها علاقه مند و وارد بازی شود؟ بر اساس گفته های شخص خودش، او در دههی 1940، زمانی که دوران کاردانی فیزیک را | در دانشگاه کلمبیا می گذراند، با خواندن داستان های روباتی هم دانشگاهی اش، آیزاک آسیموف به روبات ها علاقه پیدا کرد.

آه، خدای من! می دانید، در آن روز های قدیمی، وقتی داستان های روباتی ام را می نوشتم، حس بلند پروازی چندان زیادی نداشتم. تنها چیزی که می خواستم این بود که آن ها را به مجله ها بفروشم تا هم چند صد دلاری برای کمک به پرداخت شهریه دانشگاهم به دست بیاورم و هم نامم را چاپ شده زیر نام داستان ها ببینم.

اگر در یک زمینه ادبی دیگر قلم می زدم، فقط همین را به دست می آوردم. ولی از آنجا که علمی تخیلی می نوشتم، و فقط و فقط به همین دلیل، نادانسته زنجیره ای از رویداد ها را راه انداختم که امروز دارد چهره دنیا را دگرگون می کنند.

داستان های گوناگون روباتی من در کتاب های مجموعه داستان هایم به چاپ رسیده اند که تعدادشان به هفت نام می رسد. چرا این داستان ها باید این قدر پراکنده باشند؟ از آنجا که این داستان ها در زمان نوشته شدن بسیار مهم تر از آن بودند که کسی خوابش را ببیند. (از همه کمتر، خودم) پس چرا آن ها را در یک کتاب گردآوری نکنیم؟

جلب موافقت من هم کار خیلی سختی نبود، پس بفرمایید. سی و یک داستان کوتاه که در مجموع به حجم 200000 واژه می رسند و در دوره زمانی بین سال های 1939 تا 1977 نوشته شده اند.