دوپینگ تلویزیون با سلبریتی هایی که مجری می شوند! - کنفرانس هکا

به این اسامی اضافه کنید، بازیگران دیگری چون رویا نونهالی و امین حیایی را که در قامت داور یک شوی تلویزیونی در این زمره قرار گرفته اند، یا لادن طباطبایی که در مقام داور و مجری یک رئالیتی شو در تلویزیون حضور دارد و یا احمد نجفی که اعلام شده است از سوم فروردین، برنامه ای با اجرای او پخش می گردد.

پس با این شرایط، اصلا بعید نیست که تا چندی دیگر، بازیگران دیگری چون بهرام رادان، محمدرضا فروتن، پژمان جمشیدی، حامد بهداد، هدیه تهرانی یا هر بازیگر دیگری به تلویزیون بیاید، اما نه در مقام بازیگر!

شاید اگر مهناز افشار هم به خارج از کشور نرفته بود و داور یک شوی تلویزیونی آن ور آبی نشده بود، الان یکی از گزینه های در ذهن یا بالفعل مدیران تلویزیون خودمان بود.

با یک نگاه کارشناسی، این استفاده روزافزون از هنرپیشه ها را در مقام مجری و شبیه آن در تلویزیون، راوی و سند چند شرایط می توان دانست:

- مدیریت تلویزیون در این سال ها با وجود شعارهای بسیار، در ساختارسازی پیروز عمل ننموده است.

- مدیریت تلویزیون در این سال ها با وجود صرف بودجه های کلان، در فراوری محتوا پیروز نبوده است.

- مدیریت تلویزیون در این سال ها، با وجود لشگری از کارکنان و مستخدمان، در زمینه کادرسازی سربلند عمل ننموده است.

از این رو می توان گفت که مدیریت تلویزیون از حدود یکی دو سال پیش، در روندی افزایشی، به نوعی دوپینگ با بهره گیری از سلبریتی های عرصه بازیگری روی آورده است، تا ضعف های خودش را بپوشاند.

اما آیا این سرپوش موقتی می تواند راهی برای حفظ مخاطبان در دراز مدت و جلب رضایت آنها و سرپوش گذاشتن بر نقطه ضعف تربیت مجری های متخصص و محبوب تلویزیونی باشد؟

خبرنگار بخش رسانه خبرنگاران درباره علت حضور بی سابقه و روزافزون هنرپیشه ها در قالب مجری، در قاب تلویزیون با هرمز شجاعی مهر، مجری باسابقه تلویزیون گفت گویی داشته است که در ادامه می خوانید:

تلویزیون به دنبال جبران یک نقص عظیم است

هرمز شجاعی مهر مهمترین علت استفاده از بازیگران به عنوان مجری در برنامه های تلویزیونی را جبران یک نقض عظیم مطرح نمود.

این مجری باسابقه تلویزیون که از رادیو کارش را شروع کرد و از همان ابتدا به طور تخصصی اجرای برنامه های خانواده را عهده دار بود، درباره حضور بی سابقه بازیگران در تلویزیون در قالب مجری گفت: به نظر من تلویزیون یک نقص عظیم را با آوردن هنرپیشه های محبوب بر طرف می نماید و آن نقص نداشتن جذابیت در بعضی از برنامه هاست. برنامه هایی هستند که به تنهایی جذابیتی برای مخاطب ندارند و باید یک هنرپیشه یا خواننده محبوب و معروف در برنامه باشد تا به خاطر وجود او برنامه جذاب شده و آن نقص رفع گردد.

شجاعی مهر ایراد این رویکرد را گم شدن هدف نهایی برنامه دانست و اضافه نمود: رسانه در ساخت یک مجموعه تلویزیونی، هدف مشخصی را دنبال می نماید و در پی انتقال پیغامی است. اگر مجری در صندلی خودش نباشد این انتقال پیغام دچار مشکل می گردد.

حضور سلبریتی ها به عنوان مجری در تلویزیون در کوتاه مدت ممکن است مسئله ای ایجاد نکند اما در داراز مدت آن برنامه پوچ می گردد.

او ادامه داد: تلویزیون تمام تلاشش را می نماید تا این باور را ایجاد کند که مجری آدم بسیار فهمیده و باسوادی است و دانش و اطلاعاتش را به مخاطب منتقل می نماید، اما وقتی مخاطب این اطلاعات را از زبان یک کمدین یا خواننده می شنود طبیعی است که برایش جذاب نیست و جنبه علمی ندارد.

این مجری علت اینکه در بین مجری های تلویزیونی سلبریتی های کمتری به چشم می خورد، خط قرمزها و قوانینی مطرح نمود که مجری ها ملزم به رعایتش هستند.

او در این زمینه مطرح نمود: برای محبوبیت بین مردم باید حرف دلشان را زد و مجری ها محدودیت ها و قوانینی دارند که باید رعایت نمایند.

مساله دیگری که وجود دارد این است که مثلا یک خواننده با خواندن ترانه ای عاشقانه به سرعت محبوب می گردد اما مجری که خیلی منطقی درباره مسائل و معضلات اجتماعی صحبت می نماید، جایی برای محبوبیت و معروفیت آنچنانی ندارد؛ مگر آنکه در درازمدت حس نوستالژیکی برای مردم ایجاد کند.

شجاعی مهر درباره ظهور و غروب زودهنگام مجری هایی که هویتشان را از همان ابتدا در صداوسیما به دست می آورند و سیاست سلبریتی ستیزی که تلویزیون در این سال ها نسبت به مجریان متخصصش اعمال نموده است، گفت: ما در کشوری زندکی می کنیم که قدر داشته هایمان را نمی دانیم. در تاریخ کشور ما نخبه کشی متاسفانه یک اصل پذیرفته شده است. باید از مدیران پرسید که چرا بعضی مجری ها به محض محبوبیت کنار گذاشته شدند.

طبیعی است که وقتی مجری معروف گردد خواسته ها و توقع هایشان بالا می رود و شاید سازمان صداوسیما توان و حوصله این رفتارها را نداشته و این عکس العمل را نشان داده است.