یک روغن کاری درست و حسابی! - کنفرانس هکا

خبرنگاران ؛ دوچرخه - شراره داوودی(روزنامه نگار): دوچرخه مهم ترین، بزرگترین و اثرگذارترین اتفاق همه دوران نوجوانی ام بود؛ آن قدر مهم بود که حتی وقتی سنم از 17 سالگی رد شده بود، نمی خواستم در تیم جوان ها باشم و می ترسیدم که بزرگ شدن مرا از هم رکابی بیندازد!

در همه 20 سال گذشته نوجوان های زیادی با دوچرخه همراه شدند، رشد کردند، یاد گرفتند، کتاب خواندند، فیلم دیدند، کاردستی درست کردند و با همین تجربیات، استعدادهای خودشان را پیدا کردند؛ نویسنده، شاعر، خبرنگار، عکاس و نقاش هایی از دل نامه های نوجوانانه به دنیا آمد، بچه هایی که همین حالا هرکدام در گوشه ای از کشور سرگرم کار هستند و پای صحبت های شان که بنشینی دوچرخه را همان نیروی محرکه و آموزشی معرفی می نمایند که مسیر زندگی شان را تغییر داد.

ما، نسل ما و اصلا خود من خوش شانس بودیم که با دوچرخه و آدم هایش که از صادق ترین ها بودند، آشنا شدیم. یک زندگی بدون هدف و حتی بی برنامه در دوران نوجوانی، تبدیل به چیزی شده بود که شوق نامه نوشتن و فرستادن، شوق چاپ شدن نوشته، شوق داشتن کارت خبرنگار افتخاری همه زندگی را تغییر می داد و من، شراره داودی اگر امروز عنوان خبرنگار را روی خودم می گذارم، همه اش را از دوچرخه دوست داشتنی دارم.

همه این ها را گفتم که فقط گوشه ای از تاثیر این ضمیمه کوچک هفتگی گفته باشم، اما در دو سال گذشته اوضاع خوب نبود، گاهی دوچرخه روی دکه نیامد، گاهی آنلاین منتشر شد، گاهی صفحه هایش کم شد و بعد یک روز دیگر نبود! دوچرخه دیگر نبود... یعنی آن لوگوی عزیز ما که بارها و بارها روی کارت پستال ها درستش نموده بودیم، دیگر نبود! مگر می شد؟ شد و رخ داد و مدت ها خبری نبود.

حالا خبر آمده، خبر خوبی آمده... گفتند زین و رکابش را روغن کاری کردند، گفتند قرار است هم رکاب های جدیدی بیاید و دوچرخه را دوباره شروع نمایند. یک شروع دلنشین که از شنیدنش و فقط شنیدنش دلم غنج رفت. من به دوچرخه ایمان دارم، در همه بالا و پایین ها نشان داده که شاید سرعتش کم گردد، شاید گاهی زنجیرش در برود، اما همواره بوده و ادامه داده و دست نوجوان ها را گرفته. حالا هم امید دارم، امید به مسیر روشنی که فقط با کمی کوشش و همراهی اتفاق می افتد.

دوچرخه عزیزم از برگشتنت آنقدر خوشحالم که دوباره سراغ آرشیو قدیمی ام رفتم و ساعت ها غرق نوشته های قبلی شدم، تو زبان نوجوان های قدیم را خوب یاد گرفتی، نوجوان های امروزی تغییر کردند، نسل ها عوض شده، با این حال تو یاد می گیری و همراهشان هستی و دستشان را می گیری، درست مثل همه 20 سال گذشته!

بیش باد!