کره زمین از مدار خارج می گردد؟ - کنفرانس هکا

به گزارش خبرنگاران ، ناتان کایب دانشمند سیاره شناس از موسسه علوم سیاره ای و شان ریموند اخترفیزیکدان آزمایشگاه اخترفیزیک بوردو معتقدند که یک برخورد تصادفی ممکن است عامل این اتفاق بوده باشد.

به نقل از ایسنا، شبیه سازی های آنها نشان می دهد که ستاره ای که از کنار منظومه شمسی بگذرد، می تواند به میزان ای در مدارهای سیاره ای اختلال ایجاد کند که زمین را اندکی از مسیر خود خارج کند.

کایب می گوید: یکی از دلایل اهمیت این موضوع این است که سوابق زمین شناسی نشان می دهد که تغییرات در گریز از مرکز مداری زمین با نوسانات آب و هوای زمین همراه است. اگر بخواهیم به برترین وجه علل ناهنجاری های آب و هوایی باستانی را جستجو کنیم، مهم است که تصوری از اینکه مدار زمین در آن دوره ها چگونه بوده است، داشته باشیم.

گردآوری تغییراتی که سیاره ما در طول عمر 4.5 میلیارد ساله خود متحمل شده است، مستلزم کارهای کارآگاهی است که اغلب به ترکیبی از زمین شناسی، مدل سازی و تجزیه و تحلیل آماری احتیاج دارد تا جزئیات دقیق تر آشکار شوند.

بر اساس سوابق زمین شناسی می دانیم که زمین طی دوره ای که به عنوان حداکثر گرمای پالئوسن-ائوسن شناخته می گردد، بیش از پنج تا هشت درجه سانتیگراد گرم شده است. ما بعلاوه می دانیم که تغییرات چشمگیر در آب و هوای زمین می تواند با تغییرات در نحوه گردش زمین به دور خورشید مرتبط باشد. اما مدل سازی تکامل مداری منظومه شمسی در طول زمان سخت است.

کایب شرح می دهد: قبلاً پیشنهاد شده است که گریز از مرکز مداری زمین به طور قابل توجهی در طول این رویداد بالا بوده است، اما نتایج ما نشان می دهد که ستارگان در حال عبور، پیش بینی های دقیقی از تکامل مداری گذشته زمین در این زمان بسیار نامشخص و طیف گسترده تری از رفتار مداری را بیش از آنچه قبلا تصور می شد، ممکن می نمایند.

به طور کلی، دانشمندان کوشش می نمایند تکامل مدار زمین را در منظومه شمسی بازسازی نمایند. اما پژوهشگران می گویند، این شبیه سازی ها تنها منظومه شمسی را به صورت مجزا شامل می گردد و کهکشان بزرگ، پرجمعیت و پویایی را که در آن قرار گرفته است در نظر نمی گیرد.

اگرچه فضای خالی زیادی در فضا وجود دارد، اما همه چیز در کهکشان با مدار، مسیر و سرعت متفاوت در حال حرکت است. ستارگان دیگر ممکن است در حالی که به کارهای ستاره ای خود می پردازند، از کنار خورشید عبور نمایند و اگر این اتفاق بیفتد، برهمکنش گرانشی با منظومه شمسی می تواند بر سیارات آن تأثیر بگذارد.

منظومه شمسی نسبتاً پایدار است، اما مدارها در آن می توانند تغییر نمایند. برای مثال، مدار زمین به طور مرتب به وسیله سیارات غول پیکر تغییر می نماید. این تغییرات که طی ده ها هزار سال اتفاق می افتند، چرخه های میلانکوویچ(Milankovitch cycles) نامیده می شوند و ما کنترل بسیار خوبی روی آنها داریم.

کایب و ریموند می خواستند بدانند که آیا یک ستاره در حال گذر، حتی از فاصله قابل توجهی می تواند تأثیر مشابهی داشته باشد؟ کار آنها بر روی یک رویداد شناخته شده متمرکز بود. حدود 2.8 میلیون سال پیش، ستاره ای شبیه به خورشید به نام 7977 HD از کنار منظومه شمسی گذشت. در واقع آن قدر نزدیک بود که از درون ابر اورت گذر کرد.

به گفته پژوهشگران ممکن است ستاره 7977 HD از فاصله 31 هزار واحد نجومی گذشته باشد. این فاصله معادل 31 هزار برابر فاصله زمین و خورشید است و بسیار دورتر از آن است که تأثیر زیادی داشته باشد، اما ممکن است تا 4000 واحد نجومی نیز نزدیک شده باشد.

پژوهشگران پس از انجام شبیه سازی های خود دریافتند که فواصل نزدیک تر نوعی تأثیر گرانشی بر حرکت سیارات بر مدار خورشید دارند.

ستاره HD 7977 تنها ستاره ای است که توانسته ایم گذر آن از کنار منظومه شمسی را با اطمینان شناسایی کنیم. اما دانشمندان تخمین زده اند که تقریبا هر یک میلیون سال یک ستاره از فاصله حدود 50 هزار واحد نجومی منظومه شمسی می گذرد و یک ستاره نیز هر 20 میلیون سال یا بیشتر از فاصله 10 هزار واحد نجومی منظومه شمسی می گذرد.

این بدان معناست که کاملاً ممکن است یک ستاره در حال گذر بر آب و هوای زمین در گذشته تأثیر گذاشته باشد و حتی ممکن است در حداکثر گرمای آن نیز نقش داشته باشد.

کایب و ریموند می گویند که مطالعات آینده در خصوص تکامل بلندمدت منظومه شمسی واقعا باید این رهگذران ستاره ای را در نظر بگیرد.

آنها در مقاله خود آورده اند: ما نشان می دهیم که عبور ستاره ها نقش مهمی در تکامل پویای بلند مدت منظومه شمسی ما بازی می نماید. اگرچه ده ها میلیون سال طول می کشد تا اثرات گذرهای ستاره ای به طور قابل توجهی خود را نشان دهد، اما تکامل مداری طولانی مدت زمین و بقیه سیارات به این گذرها مرتبط است.

5858