مهمانداران هواپیما در طول تاریخ؛ از شروط پذیرش بانوان تا شرایط کاری - کنفرانس هکا

امروزه بیشتر مهماندارن هواپیما خانوم ها هستند. اما همواره این گونه نبوده است و نخستین مهماندارانی که برای این شغل برگزیده شده بودند همگی آقا بودند. حتی پس از مدتی که پذیرش بانوان به عنوان مهماندار مرسوم شد شرایط کاری سختی برای آن ها معین شده بود.

برای آنالیز تاریخ مهمانداران پرواز برمی گردیم به دوران هاینریک کوبیس (Heinrich Kubis) که نخستین مهماندار دنیا بود.

او از کادر پروازهای LZ 10 Schwaben (کشتی هوایی زپلین) بود و در زمان فاجعه سقوط کشتی هوایی Hindenburg نیز از کادر زپلین بود. (هنگامی که کشتی هوایی به زمین نزدیک شد او از پنجره ای به بیرون پرید و جان سالم به در برد).

ایرلاین بعدی مانند ایرلاین سلطنتی بریتانیا فقط پسران کابین یا مهماندار را استخدام می کردند. این نام را شرکت حمل ونقل مری تایم برای آنان برگزید. در تصویر بالا یک مهماندار ایرلاین آمریکن به مسافری جوان شیر تعارف می نماید.

تصویر بالا متعلق به سال 1928 و ایرلاین وسترن است. این شرکت و ایرلاین پن آمریکن (Pan American) در سال 1929 نخستین وسایل نقلیه هوایی آمریکایی را داشتند که دارای مهماندارانی برای ارائه غذا بود.

مسافران این پروازها تا سال 1930 منتظر ماندند تا شاهد نخستین مهماندار زن تاریخ باشند. الن چرچ (Ellen Church) که در آن موقع 25 ساله بود را در تصویر بالا مشاهده می کنید. شرکت حمل ونقل هوایی بوئینگ او را استخدام نموده بود.

بانوان مهماندار یا دختران آسمان که به وسیله شرکت بی ای تی (BAT) این گونه نام گذاری شده بودند، باید از شرایط استخدامی خاصی مانند پرستار رسمی، مجرد و زیر 25 سال برخوردار بودند. بعلاوه، حداکثر وزن قابل قبول 52 کیلوگرم و قد آن ها باید از 163 سانتی متر کمتر بود.

طولی نکشید که سایر شرکت ها نیز از این روند تقلید نموده و استفاده از مهمانداران زن به سرعت رایج شد.

در تصویر بالا یک مهماندار هواپیمایی بی او ای سی (BOAC) را مشاهده می کنید. این شرکت هوایی از سال 1940 تا 1974 به فعالیت خود ادامه داد تا اینکه با سه شرکت هواپیمایی دیگر ادغام شد و ایرلاین انگلستان را تشکیل دادند.

تصویر بالا طبخ غذا را در یکی از پروازهای شرکت بی او ای سی در سال 1945 نشان می دهد. آشپزخانه بالا تفاوت زیادی با آشپرخانه های معمولی آن موقع ندارد.

در تصویر بالا جوان والترمایر (Joan Waltermire) یکی از مهمانداران ایرلاین آمریکن در سال 1941 را مشاهده می کنید که همان سال در مقاله ای در مجله لایف حضور پیدا کرد:

ایرلاین، مهمانداران را فقط برای سرو غذا و گرفتن آدامس های مسافرانش استخدام نمی نماید. هدف آن ها رضایت کامل مسافران است. مهمانداران تنها نماینده صمیمی ایرلاین در داخل پرواز هستند و شرکت آمریکن که سالی 400,000 دلار برای مهماندارانش خرج می نماید، این مخارج را منطقی و به صرفه می داند.

سال گذشته حدود 3500 دختر برای شغل مهمانداری به آمریکن مراجعه کردند که تنها 1500 نفر از آن ها استانداردهای سنی (بین 21 تا 26 سال)، قد (157 تا 167 سانتی متر) و وزن (45 تا 56 کیلوگرم) را دارا بودند. آموزش مناسب، ظاهر زیبا و شخصیت متین از دیگر ویژگی های مدنظر این ایرلاین بود. در سرانجام از بین این افراد تنها 105 نفر استخدام شدند.

در ادامه مقاله این مجله:

در یک روز کاری، جوان ساعت 9 صبح از خواب بیدار می گردد، یک صبحانه سالم و مقوی شامل میوه ، بیکن، تخم مرغ، نان تست و چای می خورد، خانه را تمیز می نماید، لباس خود را اتو نموده و پس از اندکی مطالعه وسایل خود را جمع می نماید و به سمت کار روانه می گردد.

ساعت یک بعدازظهر او سوار اتوبوسی به مقصد فرودگاه می گردد. ساعت دو بعدازظهر یعنی یک ساعت قبل از اینکه هواپیما فرودگاه را به سمت مقصد خود ترک کند، به قسمت کنترل پرواز لاگاردیا مراجعه نموده و نامه ای که نام و مقصد مسافرانش در آن نوشته شده را دریافت می نماید.

اگر سر قسمت هواشناسی شلوغ نباشد درباره شرایط آب وهوا سوال می نماید. بعلاوه ممکن است تماسی با کافه تریا بگیرد و سفارش یک نوشابه مشکی به همراه لیمو را بدهد و گفت و گویی با دیگران داشته باشد.

در طول پرواز:

کودک صندلی دو احتیاج به غذا دارد. جوان غذای کودک را گرم نموده و تحویل می دهد. سایر مسافران تحت تاثیر شیوه کار او قرار می گیرند. مردی که به تازگی ازدواج نموده دراین باره با جوان شوخی می نماید و او به مرد گوشزد می نماید که خودش به زودی مجبور خواهد شد چنین کاری را انجام دهد و مرد با خشنودی می خندد.

تصویر بالا یکی از مهمانداران هواپیمایی اس ای اس (SAS) اسکاندیناوی را نشان می دهد.

یکی از مهمانداران ایرلاین پن به نام آیل برگر را در تصویر بالا مشاهده می کنید که در حال نمایش یک فیلم کامل با صوت به مسافران پرواز هواپیمای کلیپر (clipper) در سال 1945 است که از روی اقیانوس اطلاس عبور می کرد.

در تصویر بالا یک مهماندار برای جوانان خانواده ای که در سال 1948 سوار هواپیما شده اند صبحانه آماده نموده است.

ایرلاین تأسیسات آموزش دقیقی برای تازه واردان تاسیس کردند تا اطمینان حاصل گردد که آنان علاوه بر پروتکل های امنیتی، با شیوه صحیح برخورد با مسافران نیز آشنا می شوند.

دستورالعمل های مربوط به پوشش سخت گیرانه بودند و در موارد زیادی هم چنان سخت هستند.

بیشتر ایرلاین اجازه نمی دهند هیچ گونه خالکوبی یا سوراخ های مربوط به گوشواره و غیره معلوم باشند و دست ها و ناخن ها باید در تمام زمان ها تمیز و مرتب نگه داشته شوند.

طبق دستورالعمل های شرکت بی ای:

شما باید آرایش و مدل مویی داشته باشید که برای یک محیط حرفه ای مناسب بوده و با لباس فرم ما هم خوانی داشته باشد. موهای رنگ شده تنها در صورت استفاده از رنگ طبیعی قابل قبول هستند.

ایرلاین آمریکن علاوه بر موارد بالا گوشزد می نماید که:

در صورت احتیاج به آرایش مجدد، انجام این کار لازم است اما نه در مقابل دیدگان مسافر.

خدمه پرواز بی او ای سی در حوالی سال های 1950 را در بالا مشاهده می کنید.

روث کارول تیلور (Ruth Carol Taylor) تبدیل به نخستین آفریقایی-آمریکایی تباری شد که به عنوان مهماندار در سال 1958 سوار بر پرواز ایرلاین موهاک آمریکا به مقصد نیویورک شد. اگرچه او شش ماه بعد به علت قانون ممنوعیت ازدواج ایرلاین از کار کنار گذاشته شد.

تا حوالی سال های 1970 بسیاری از ایرلاین از استخدام بانوان متأهل خودداری می کردند (که تنها یک مورد از قوانین تبعیض برانگیز بود). یکی از آگهی های استخدام روزنامه نیویورک تایمز در سال 1966 لیستی از شرایط مورد احتیاج را بدین توضیح اعلام نموده است:

مدرک اتمام دوره دبیرستان، مجرد (بیوه و مطلقه بدون فرزند آنالیز می گردد)، 20 سال سن (دخترانی که 19 سال و نیم سن دارند می توانند برای آنالیز در آینده اقدام نمایند). 157 سانتی متر قد اما نه بیشتر از 179 سانتی متر. 47 تا 61 کیلوگرم وزن متناسب با قد و حداقل قدرت بینایی 20 از 40 بدون عینک.

یک مهماندار هواپیما در حال مکالمه با تلفنی که ادعا می شد کوتاه ترین خط تلفن دنیا است. با طولی در حدود 9 متر آشپزخانه را که در انتهای کابین مسافران بود به کابین خلبان متصل می کرد.

در حالی که لباس های 1950 از پیش معین شده بودند، در حوالی سال 1960 نوع پوشش خدمه هواپیماها به سطح بالاتری رسید. ایرلاین بین المللی برنیف (braniff) برای مدت کوتاهی مهمانداران خود را مجهز به کلاه هایی کرد که از مدل موی آن ها در هوای طوفانی محافظت کند.

پن ای ام (Pan Am) دوره طلایی سفرهای هوایی را مجسم ساخت و شغل مهمانداری را برای بانوان به یک آرزوی بزرگ تبدیل کرد.

کریستل وین (Christle vane) از کارکنان سابق پن در گفت وگوی با تلگراف در سال 2013 گفت:

این شغل یکی از برترین کارهایی بود که یک زن می توانست در آن دوره داشته باشد. من به چند زبان صحبت می کردم و دلم می خواست که به مسافرت بروم. شغل ویژه ای بود و دست یافتن به آن هم سخت بود. تقریبا هیچ گزینه دیگری برای بانوان نبود مگر اینکه می خواستند به عنوان منشی مشغول به کار شوند.

هر مردی آرزوی آشنایی با یک مدل یا مهماندار هواپیما را داشت. شما دائماً تحسین می شدید و تعریف و تمجید می شنویدید که در نوع خودش جالب بود. مردم با شما مهربان بودند و من از این اندازه توجهی که به من می شد لذت می بردم.

یکی از کارکنان ایرلاین پن ای ام در سال 1960 را در تصویر بالا مشاهده می کنید.

تصویر بالا یکی از مهمانداران ایرلاین سنگاپور را نشان می دهد. طراحی سنتی لباس او زیبایی و وقار خود را در طول زمان حفظ نموده است.

لباس فرم مهمانداران لوفت هانزا در سال 1960 را در تصویر بالا مشاهده می کنید.

تصویر بالا مربوط به لباس فرم ایرلاین کلدونین (Caledonian) است.

نمونه ای از لباس فرم ایرلاین اس ای اس (SAS) در تصویر بالا قابل مشاهده است.

لباس فرمی که مهمانداران ایرلاین ژاپن در سال 1960 استفاده می کردند.

ایرلاین فرانسه بدون شک امتیازات بالایی در زمینه پوشش مهمانداران کسب نموده بود.

خوش بختانه امروزه مهمانداران هواپیما می توانند متأهل یا مجرد باشند و از آن ها خواسته نمی گردد کلاه فضایی یا لباس های نامتعارف بپوشند. اگرچه سطح آموزش ها هنوز هم بالا است. برای مثال، در شرکت بی ای (BA) یک دوره حساس شش هفته ای از آموزش وجود دارد (هر چند امروزه تمرکز بیشتر روی مسائل ایمنی است تا ظاهر و رفتار).

اگر در پی خرید بلیط هواپیما هستید، می توانید به وسیله موتور جست و جوی پرواز خبرنگاران ، بلیط مقرون به صرفه هواپیما به مقصد مورد نظر خود را یافته و از فروشنده های معتبر بخرید.