رمانتیسم بی سر و شکل عماد و طوبی، معیار توقیف فیلم ها در ارشاد دقیقا چیست؟ - کنفرانس هکا

گروه فرهنگ و هنر خبرنگاران- فاطمه قربانی رضوان؛ رمانتیسم عماد و طوبی ساخته کاوه صباغ زاده در ژانری کمدی- رمانتیک خود را به سی و نهمین جشنواره فیلم فجر رسانده. رمانتیسمی که در بی محاباترین و بی پرده ترین حالت ممکن روایتگر یک پدیده طبیعی می گردد؛ ازدواج.

در همان سکانس ابتدایی به سبک آغاز کارتون های هالیوودی کتابی ورق می خورد و این یعنی مخاطب با کتاب زندگی شخصی رو به رو است. راوی (سارا بهرامی) روایت را آغاز می نماید. او که تا آخرین سکانس هویت اش هم تعیین نمی گردد، بی هیچ منطق خاصی از همه چیز خبر دارد و گاهی هم دست به بیان نکات تربیتی می زند. اما سوالی که آن لحظه به ذهن می رسد این است چرا راوی باید سارا بهرامی باشد؟!

تمام داده ها از زندگی شخصی دو شخصیت اصلی عماد (حسام محمودی) و طوبی (الناز حبیبی) در مونولوگی کوتاه در ده دقیقه ابتدائی فیلم بیرون می ریزد و مخاطب تنها از گذشته دو شخصیت اصلی فیلم، متوجه می گردد که عماد جز دوست صمیمی اش و طوبی جز پدرش کس دیگری را ندارند.

کتاب زندگی عماد و طوبی چند فصل دارد؛ از رشد و شیدایی و همدلی و ازدواج تا عناوینی دیگر. اما تا سرانجام فیلم و در بیشتر سکانس ها شاهد آن هستیم که عنوان هر فصل با محتوای آن نمی خواند!فیلمساز زمان را در قالب ورق های کتاب زندگی عماد و طوبی به خورد مخاطب می دهد و غیر از آن خبری از مولفه های زمانی و حتی مکانی نیست.

ریتم داستان مدام کند و تند می گردد و گاهی مخاطب از فیلم جا می ماند. عماد و طوبی هر دو هنرمند هستند. عماد عاشق سینما و طوبی، چون نمی تواند به سینما و ایفای نقش در این قالب برسد، به سمت تئاتر رفته است و البته عاشقانه تئاتر را دوست دارد. عماد و طوبی به یکدیگر علاقمند می شوند. آن ها برای آنکه همدیگر را بهتر بشناسند به موزه می فرایند، برای قدم زندن جنگل را انتخاب می نمایند و حتی بال درمی آورند و پرواز می نمایند. درست تمام ملزوماتی که باید یک داستان عاشقانه را رمانتیک و تخیلی کند.

رمانتیسم عماد و طوبی یک کمدی رمانتیک تخیلی است. کارگردان بعضا در بیان رمانتیک ها کم می آورد و با صحنه های تخیلی سعی می نماید چُرت مخاطب را بپراند. انقدر اتفاق های تخیلی از دل داستان با ساختار آنی رقم می خورد که گاهی در سکانس های جدی و غم انگیز داستان مخاطب از خود می پرسد اینجا باید دیالوگ ها را باور کند یا ممکن است همین حالا دو بال از شانه ها این دو کبوتر عاشق نمایان گردد و رو به افق پرواز نمایند؟!

طوبی برای معرفی عماد به پدرش او را به جنگل می برد. پدری که بعد از مرگ همسرش برای آنکه از شهر و خاطرات او فرار کند به دل طبیعت پناه برده. کاراکتری که تنها در چند سکانس کوتاه حضور می یابد، دخترش را نصیحت و عماد را برای خوشبخت کردن دخترش متوجه می نماید تا داستان پیش برود. کاراکتری که نه تنها مثل سایرین به شخصیت تبدیل نمی گردد بلکه با بازی مصنوعی و خشک علی انصاریان، عملا بود و نبودش هیچ تاثیری در فرایند فیلم ندارد.

عماد و طوبی ازدواج می نمایند، بچه دار می شوند و زندگی روی دیگر خود را به این رمانتیک ها نشان می دهد. با آمدن بچه ها و درست در یک سوم سرانجامی فیلم ریتم داستان و نظام علت و معلومی به طرز عجیبی سرعت می گیرد. عماد که به خاطر مسائل کاری به طوبی بی توجه شده بود در چند سکانس متحول می گردد و اوضاع دوباره به یک زندگی رمانتیک بدل می گردد. مخاطب نه با مسائل طوبی در تنهایی و نگهداری از بچه ها همدل می گردد و نه حتی می تواند عماد را در فراز و نشیب های کاری و موفقیت ها همراهی کند. قصه در تمام طول فیلم پا نمی گیرد و ضعف فیلمنامه در جای جای داستان خود را بروز می دهد.

تصویر های زننده و زشت و بی پرده روابط عماد وطوبی مخاطب را کلافه می نماید. صحبت هایی که باعث شدند نه تنها فیلم مناسب نوجوانان نباشد بلکه همراه با خانواده هم به سادگی نتوان فیلم را تماشا کرد. راوی صدا صاف می نماید و مونولوگی اخلاقی تربیتی می خواند و به داد مخاطبی می رسد که در یک رمانتیسم ابزورد گیر افتاده.

از واکنش مخاطبان حین پخش بعضی سکانس ها و دیالوگ ها می شد خوب متوجه شد که همه تعجب نموده اند چطور این سکانس ها مجوز پخش گرفته اند و چرا اینگونه بی پرده و کاملا غیر اخلاقی مخاطب باید شریک لحظات خصوصی دو کاراکتر اصلی فیلم قرار بگیرد؟ صحنه ها و اکسسوار هایی که بودن شان لزومی نداشت و تنها سود اش می توانست این باشد که کارگردان بخواهد با آن ها فریاد پیروزی در برابر ناظران پروانه ساخت را سر بدهد و شاید میدانی باز گردد برای قدم های بعدی و گذشتن از خط قرمز های قانونی و فرهنگی-عرفی کشور. با اکران این فیلم تعیین نیست معیار توقیف فیلم ها در ارشاد دقیقا چیست؟

سکانس آخر آنجا که همه دور هم سر میز غذا نشسته اند از میان چند کودک و جوان دوربین ما را به یک پیرمرد و پیرزن می رساند و اینجاست که اگر راوی نباشد مخاطب متوجه نمی گردد که چندین سال گذشته است و آن دو کسی نیستند جز عماد و طوبی در کنار فرزندان و نوه های خود. آشنایانی که اصرار می نمایند پدربزرگ و مادربزرگشان دوباره قصه عاشقی خود را بگویند. اما تنها آن ها هستند که اشتیاق دو باره شنیدن عاشقانه ای آن دو را دارند نه مخاطبانی که به محض بالا رفتن تیتراژ دنبال درب خروج می گردند تا خودش را این رمانتیسم بی سر و شکل نجات دهد.

بیست آمار: آشنایی با علم آمار و ریاضیات