جایگاه واقعی یک مدیر کجاست؟ - کنفرانس هکا

این حضور را می توان در افرادی دید که همه توجه خود را به گوینده ابراز می نمایند. اگر به یک سالن سخنرانی نگاه کنید، تقریبا همیشه با کمی دقت می توانید از بالاترین مقام ها آگاهی پیدا کنید. کافی است ببینید چه کسی یا کسانی بیشترین توجه را به مطالب نموده و به طور کامل در سالن سخنرانی حاضر هستند. آنها با تلفن همراه خود کار نمی نمایند، در کیف خود دنبال کاغذ نیستند و با عجله دنبال جای چتری نمی گردند! بقیه به جای او این کارها را انجام می دهند در حالی که او می نشیند و با توجه می شنود. توانایی حاضر بودن، تمرکز کردن و وارد جزئیات فرعی نشدن، به یک رهبر نمایی از حضور، قدرت، آزادی و راحتی می دهد. این ها ویژگی هایی نیستند که به راحتی با رعایت نکاتی ظاهری مثل اینکه چطور بپوشیم، راه برویم و حرف بزنیم، حاصل گردد؛ البته همه این نکات در جای خود اهمیت دارد اما باید دانست که تنها رعایت آنها نمی تواند فرد را به یک رهبر تبدیل کند. درعوض، افرادی هستند که در نگاه اول چندان به عنوان یک فرد مهم جلب توجه نمی نمایند، اما زمانی که کاملا حضور داشته باشند، می توانند قدرت و آرامش را به خوبی به معرض نمایش بگذارند.

به این موضوع در چند سال گذشته بسیار توجه شده و برای نگهداری آن کوشش می گردد، زیرا ما در محیطی کار می کنیم که به طور فزاینده در حال چندفرهنگی شدن است و حاضر بودن یکی از معدود ویژگی هایی است که در تمام فرهنگ ها یکسان است و احتیاجی به آموزش های خاص حول محور تفاوت های فرهنگی ندارد. زمانی که با فردی از آن سوی کره زمین تبادل نظر می کنیم، ممکن است بسیاری از گفته ها و حرکات او ما را به سوتفاهم دچار کند، اما زمانی که او در حال توجه کردن به حرف ما است، می فهمیم که او صد در صد حضور دارد و با مغز و قلب خود در حال توجه به ماست. حضور امری بالاتر از حرکات و کلمات است.

اما هر چه حضور از اهمیت بیشتری برخوردار گردد، احتمالا مشکلتر می گردد. وجود فناوری های قدرتمند و همه گیر عامل اصلی این دشواری است که هم در کار و هم در زندگی شخصی ما نفوذ نموده است. قرار داشتن این فناوری ها در جلوی انگشتان ما در تلفن های همراه و سایر وسایل الکترونیک، همیشه ما را وسوسه می نماید تا بخواهیم چندین کار را به طور همزمان انجام دهیم. بی توجه به اینکه در اغلب مواقع انجام دو یا چند کار به طور همزمان باعث می گردد نتوانیم به هیچ یک از آنها توجه کافی داشته باشیم. جالب اینجاست که کوشش بی وقفه فناوری برای بالا بردن کارآیی و صرفه جویی در وقت درواقع می تواند نتیجه معکوس بدهد، چرا که مانع حضور کامل ما برای به انجام رساندن دقیق و سریع کارها می گردد.

در گام اول، ما باید به نحوی هوشیارانه تر به تنظیم سیاست هایی مشغول شویم که به وسیله آن مقدار و شدت توجه و حضور ما مشخص و هدفمند می گردد. وقتی برای واکنش های خود برنامه ای از پیش داشته باشیم، هم استرس کمتری داشته و هم ظرفیت توجه کردن خود را بالا می بریم و به این ترتیب شرایط مورد احتیاج برای تحقق یک حضور کامل را فراهم می کنیم. این گام چندان ساده نیست و در ابتدا احتیاج است برای مدتی تظاهر کنید، اما زمانی که کنترل ارتباطات اجتماعی خود را به دست بگیرید، دیگر احتیاجی به تظاهر ندارید و از این گام حیاتی بدون زحمت رد می شوید.

گام دوم این است که عادت خود را به انجام دادن چندین کار همزمان رها کنید. با انجام این کار اگرچه به ظاهر بهای سنگینی می دهید، اما در عمل از سیل خطاها و اشتباهاتی که طی انجام کارهای به هم گره خورده مرتکب می شوید، جلوگیری می کنید. گاهی چندین کار را به طور همزمان انجام می دهیم، اما بیش از آن اعتیادآور است، به طوری که اگر فقط چند لحظه بخواهیم به ذهنمان استراحت داده و آن را به حال خود بگذاریم، به سرعت فکر می کنیم بیش از حد بیکار بوده و حتما باید کاری برای خودمان دست و پا نموده، در حالی که این واقعا اشتباه است. درنهایت باید بدانیم که حضور کامل نیز مثل هر مهارت دیگری احتیاجمند تکرار و تمرین است. می توانید ظرفیت حضور را با روش های ساده ای افزایش دهید.