تاثیر یک رژیم غذایی خاص بر سرطان مغز - کنفرانس هکا

به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، پژوهشگران دریافته اند که با حذف آمینو اسیدهای خاص از رژیم غذایی جوندگانی که مبتلا به نوعی کشنده از سرطان مغز به نام گلیوبلاستوما هستند، سلول های مخرب به وسیله فرآیندی به نام فروپتوز(ferroptosis) آغاز به مردن کردند.

علاوه بر این، موش هایی که تحت رژیم های غذایی محدود نماینده قرار گرفتند نیز از داروهایی که همان نوع مرگ سلول های سرطانی را تحریک می کردند، استقبال بیشتری کردند و این یافته ها را به منبعی بالقوه برای مبارزه با این بیماری در انسان تبدیل کرد.

گلیوبلاستوما شایع ترین تومور بدخیم اولیه سیستم عصبی مرکزی است که در نخاع یا مغز بروز می نماید.

مرگ سلولی در بدن ما بخشی طبیعی از عملکرد بدن ماست. به طور معمول، به وسیله فرآیندی به نام آپوپتوز(apoptosis)، سلول هایی که غیرطبیعی هستند یا به سادگی دیگر مورد احتیاج نیستند، از بین می روند و دوباره جذب می شوند.

با این حال، این فرآیند می تواند در سلول های سرطانی مسدود گردد، بنابراین کار بدن برای خلاص شدن از شر آنها دشوارتر می گردد که به آنها اجازه می دهد تکثیر شوند و سلامتی ما را با تهدیدی جدی روبرو نمایند.

فروپتوز نوع دیگری از مرگ سلولی است که تقریبا به تازگی کشف شده است و آهن در آن نقشی کلیدی دارد. فعال شدن آن قبلاً با روشی ممکن برای مبارزه با سرطان مرتبط دانسته شده است.

اکنون در یک مطالعه تازه، یک گروه پژوهشی از دانشکده پزشکی دانشگاه نورث کارولینا(UNC) و دانشگاه کلمبیا کشف کردند که سلول های دخیل در تشکیل گلیوبلاستوما به ویژه در معرض مرگ فروپتوز هستند.

این یافته قابل توجه است، زیرا گلیوبلاستوما دارای نرخ مرگ و میر 100 درصدی و بدون هیچ درمان شناخته شده ای است. بعلاوه سرطانی است که به سرعت در حال شیوع است و میانه دوره زنده ماندن آن فقط 16 ماه است.

پژوهشگران در مطالعه خود برای موش ها یک رژیم غذایی ویژه در نظر گرفتند که مصرف سیستئین و متیونین، دو آمینو اسید(اسید آمینه) گوگردی را محدود می کرد، اسید آمینه هایی که قبلاً محدودیت آن ها با فروپتوز و مرگ سلول های سرطانی در سرطان ریه و پانکراس و بعلاوه سارکوم مرتبط بود.

سیستئین(Cysteine) یک آلفاآمینو اسید است که در بدن انسان در ترکیب پروتئین های مختلفی به کار رفته است. شکل ظاهری این ترکیب شیمیایی به صورت پودر یا بلورهای سفید است. این اسید آمینه در رژیم غذایی انسان ضروری نیست و می تواند از متابولیسم ترکیباتی مانند متیونین فراوری گردد. سیستئین در منابع حیوانی مانند تخم مرغ، لبنیات و گوشت مرغ و منابع گیاهی مانند پیاز، کلم بروکلی و غلات و در موی انسان و خوک یافت می گردد.

متیونین(Methionine) نیز یکی از اسیدهای آمینه مهم در جیره غذایی دام، طیور و شیلات است که در تبدیل مواد غذایی به پروتئین و در نتیجه سرعت وزن گیری، سلامت و ایمنی بدن آنها و پر درآوردن مجدد در طیور تأثیرگذار است. متیونین یکی از مهم ترین جیره های وارداتی خوراک طیور و دام است که می تواند قیمت گوشت و محصولات پروتئینی در سبد غذایی مردم را تحت تأثیر قرار دهد.

پژوهشگران نه تنها دریافتند که این رژیم غذایی، سلول های گلیوبلاستوما را بیشتر در معرض مرگ ناشی از فروپتوز قرار می دهد، بلکه بعلاوه خاطرنشان کردند که سلول ها به واسطه آن بیشتر در معرض داروهای شیمی درمانی قرار می گیرند، به این معنی که می توان آنها را در دوزهای پایین تر به بدن تحویل داد.

در نهایت، تمام موش هایی که این رژیم غذایی ویژه را پیگیری کردند نسبت به موش هایی که رژیم غذایی معمولی داشتند، دوره های بقای بیشتری داشتند. ضمن اینکه موش هایی که رژیم غذایی ترکیبی و شیمی درمانی داشتند برترین عملکرد را نشان دادند.

سیستئین در غلات کامل، گوشت گاو، تخم مرغ و مرغ و طیور، فراوان است. در حالی که غذاهای سرشار از متیونین شامل آجیل، ماهی و گوشت خوک و بعلاوه گوشت گاو، تخم مرغ و ماکیان است.

معین نیست که آیا بیماران انسانی مبتلا به گلیوبلاستوما در صورت پیگیری این رژیم غذایی محدود نماینده این دو آمینواسید مانند موش های مطالعه حاضر نتیجه بگیرند یا خیر، چیزی که دومینیک هیگینز پژوهشگر ارشد دانشگاه نورث کارولینا میخواهد آن را کشف کند.

هیگینز می گوید: اکنون ما باید راهی برای حذف این اجزا(سیستئین و متیونین) به وسیله احتیاجهای غذایی پیدا کنیم، در حالی که هنوز احتیاجهای انرژی که ممکن است یک بیمار داشته باشد، به ویژه بیماران سرطانی که احتیاجهای متفاوتی نسبت به بیماران معمولی دارند، حفظ کنیم.

وی در حال کار با همکارانش برای طراحی یک مطالعه انسانی است که در آن بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما قبل از جراحی و برداشتن تومور تحت این رژیم غذایی قرار بگیرند.

سپس پژوهشگران بعد از جراحی، تومورها را تجزیه و تحلیل خواهند کرد تا ببینند این رژیم غذایی چه تاثیری بر آنها داشته است.

این پژوهش در مجله Nature Communications منتشر شده است.