چند نکته راجع به گیاه آگاو - کنفرانس هکا

آگاو گیاهی بیابانی بومی جنوب غربی مکزیک و ایالات متحده است که در کانادا و آمریکای لاتین هم یافت می گردد. مطلع تطابق خوبی پیدا نموده که به گیاه این اجازه را می دهد تا در مناطقی با شرایط بسیار بدتر از زادگاهش به زندگی ادامه دهد. البته باید بدانید این گیاه گونه های زیادی دارد.

تکثیر آگاو

آگاو به وسیله کاشت دانه تکثیر می گردد اما گیاه سیستم ریزومی زیر زمینی دارد که برای مکیدن آب خاک های بیابانی تطابق پیدا نموده است. زمانی که گیاه بالاخره گل سفید یا سبز خود را فراوری کرد و بعد از آن هم دانه داد (بعد از مرگ گل گیاه هم می میرد)، دانه های گیاه به یاری باد، پرندگان و جانوران کوچک بیابانی پراکنده می شوند. بعلاوه ریزوم هایی که با لایه ای خاک در برابر تابش خورشید محافظت می شوند، گیاهانی نو فراوری می نمایند. همانطور که می بینید آگاو راه های زیادی برای تکثیر دارد تا مطمئن گردد نسلش ادامه پیدا می نماید. یکی دیگر از راه های تکثیر گیاه گیاهچه هایی است که قبل از گل دادن در اطراف گیاه مادر ظهور می نمایند. ابتدا اجازه دهید گیاهچه ها تا مقدار ای رشد نمایند. سپس آنها را به یاری یک تیغ یا چاقوی تیز و استریل با احتیاط از گیاه مادر جدا کنید. گیاهچه های جدا شده را برای چند روز بر روی یک دستمال کاغذی قرار دهید تا محل زخم شان خشک گردد. بسته به وسعت محل زخم، زمان خشک شدن آن متفاوت خواهد بود. زمانی که زخم بست، تعدادی گلدان کوچک را با خاک تازه پر کنید و گیاهچه ها را در آن بکارید. گلدان ها را در مکانی گرم و مرطوب و به دور از تابش مستقیم خورشید قرار دهید و تا زمانی که رشد نو را در آنها ببینید، در این مکان نگهداری شان کنید. زمانی که گیاهان نو مستقر شدند و جان گرفتند، آنها را به گلدانی با سایز استاندارد منتقل کنید.

تطابق برگ ها

برگ های گیاه آب مورد احتیاج گیاه را در خود ذخیره نموده اند و وجودشان برای گیاه لازم است. این برگ های ضخیم، کمی براق و آبدار هستند و به صورت یک رزت از مرکز گیاه بیرون زده اند. نوک برگ ها ساختارهای تیغ مانند تیز دارد. بافت گیاه آب را در خود ذخیره می نماید و لایه رویی برگ ها، از بخار شدن بیش از مقدار آب جلوگیری می نماید. این لایه وکسی از آسیب اشعه های خورشید به برگ جلوگیری می نماید و مانع سوختن برگ ها می گردد چرا که مانند آیینه ای نور خورشید را برمی گرداند. با این کار بررگ ها خنک تر هم می مانند. تیغ هایی که در لبه های برگ آگاو درآمده اند از خورده شدن گیاه به وسیله جانوران جلوگیری می نمایند. بعلاوه مانع از آن می شوند که جانور گیاه را به عنوان یک منبع آب مصرف کند. این ساختارهای تیغ مانند بسیار سرسخت هستند و در زمان های قدیم از آنها به عنوان سوزن برای دوخت و دوز استفاده می شد.

دور از دسترس

ساقه گل دهنده گیاه بسیار سریع بزرگ می گردد، گاهی بیشتر از 30 سانتی متر در یک روز. این ساقه از مرکز رزت گیاه ظاهر می گردد. هر گیاه یک ساقه گل دهنده فراوری می نماید. طول بعضی از این ساقه ها تا 6 متر هم مقدار گرفته شده است! گل ها به صورت خوشه ای در انتهای این ساقه نمایان می شوند. این گل ها در فاصله ای از زمین رشد می نمایند که برای حشرات گرده افشان و خفاش هایی که آنها هم گرده افشانی گیاه را انجام می دهند در دسترس باشند اما از دیگر شکارگران و موجوداتی که برای گیاه نفعی ندارند دور باشند.

تطابق آگاو و انسان

انسان هایی که در زادگاه آگاو زندگی می کردند از بافت گیاه برای درست کردن غذا، طناب، ریسمان، لباس هایی بسیار بادوام، تور ماهیگیری، سبد، کف پوش و صندل استفاده می کردند. قسمت هایی از گیاه آگاو برای درست کردن دارو و صابون استفاده می شد. بعضی از سرخپوستان آپاچی برگ های گیاه را از آن جدا می کردند و قسمت میانی گیاه را درون چاله ای پر از سنگ های داغ می ریختند و کباب می کردند. آنها از این گیاه نشاسته دار غذایی به نام مسکال (mescal) تهیه می کردند که بخش اصلی رژیم غذایی شان بود.

نگهداری آگاو

همانطور که می دانید این گیاه گونه های متفاوت دارد اما نگهداری همه آنها تقریبا شبیه به هم است. آگاو در تمام طول سال به نور زیاد احتیاج دارد. در فصل بهار و تابستان به محض اینکه خاک آغاز به خشک شدن کرد، گیاه را آبیاری کنید (البته همانطور که گفتیم گیاه به خشکی هم بسیار مقاوم است و بسته به گونه می تواند تا مدت ها آبیاری نگردد). در فصل پاییز و زمستان که رشد گیاه کم است آبیاری را کمتر کنید. از خاک مخصوص ساکولنت یا کاکتوس برای کاشت این گیاه بهره ببرید. در طول بهار و تابستان گیاه را با محلول های کودی حاوی تمامی عناصر مورد احتیاج گیاه تغذیه کنید. برای کود دهی محلولی با نصف غلظت گفته شده روی بسته کود درست کنید. در فصل پاییز و زمستان کود دهی انجام ندهید.