چرا برخی کشورها سیستم رأی گیری اجباری دارند؟ - کنفرانس هکا

رأی گیری اجباری مفهوم جدیدی نیست و اولین کشورهایی که قوانین رأی گیری اجباری را وضع کرده اند، بلژیک در سال 1892، آرژانتین در سال 1914 و استرالیا در سال 1924هستند. هم چنین نمونه هایی از کشورهایی مانند ونزوئلا و هلند وجود دارند که در یک زمان خاص رأی گیری اجباری اعمال می شد و سپس آن را حذف کردند.

طرفداران رأی گیری اجباری استدلال می کنند که تصمیمات اتخاذشده توسط دولت های منتخب دموکراتیک با مشارکت بیشتر جمعیت، قانونی تر است. آنان معتقدند که رأی دادن داوطلبانه یا اجباری، تأثیر آموزشی بر شهروندان دارد. در این کشورها، احزاب سیاسی منافع مالی زیادی از رأی گیری اجباری کسب می کنند، زیرا دیگر مجبور نیستند برای قانع کردن انتخاب کننده هزینه پرداخت کنند تا علاقه مند به رأی دادن شوند. برخی معتقدند اگر حکومت مردمی باشد انتخاب کنندگان نیز باید بر عهده همه شهروندان باشد.

بحث اصلی در مورد رأی گیری اجباری این است که این نوع رأی گیری با آزادی سازگار نیست. رأی دادن یک وظیفه ذاتی نیست و اجباری بودن آن نقض آزادی شهروندان محسوب می شود. مخالفان این نوع رأی گیری معتقدند، مشارکت زیاد رأی دهندگان برخلاف خواست آنان، بیانگر قانونی تر بودن نیست. بسیاری از کشورها با ظرفیت مالی محدود ممکن است نتوانند هزینه های حفظ و اجرای قوانین رأی گیری اجباری را توجیه کنند. البته ثابت شده است که وادار کردن مردم به رأی دادن در مقایسه با کشورهایی که رأی گیری اجباری ندارند باعث افزایش تعداد آراء نامعتبر و سفید می شود.

یکی دیگر از پیامدهای رأی گیری اجباری تعداد بالای آراء تصادفی است. رأی دهندگان که مخالف اراده آزاد خود، عمل می کنند ممکن است یک نامزد را به طور تصادفی انتخاب کنند. پس آیا این آراء تصادفی بر مشروعیت حکومت تأثیر دارد؟

تعداد شرکت کننده در کشورهایی که رأی گیری اجباری اجرا می کنند ، کاملاً قراردادی است. تجزیه وتحلیل رأی اجباری نیز طیف سمبولیک دارد و شناسایی افرادی که در رأی گیری شرکت کردند و یا شرکت نکردند را معین می کند.

برخی کشورها به طور رسمی قوانین رأی گیری اجباری دارند اما آن را اجرا نمی کنند و قصد اجرای آن را هم ندارند.

برخی قوانین فقط موضع دولت در مورد مسؤولیت شهروندان را بیان می کنند و قوانین رأی گیری اجباری که شامل مجازات نمی شوند در این گروه قرار دارند. اگر دولتی قوانین رأی گیری اجباری را اجرا نکند یا حتی مجازات رسمی در قانون نیز برای عدم رأی دادن اعمال نشود، اما وجود این قانون ممکن است بر شهروندان تأثیر داشته باشد. به عنوان مثال، در اتریش رأی دادن فقط در دو منطقه اجباری است و مجازات خیلی کم اجرا می شود، بااین حال، این مناطق میزان مشارکت بالاتر از اندازه متوسط دارند.

سایر دلایل احتمالی عدم اجرای قانون انتخابات اجباری، پیچیدگی و منابع لازم برای اجرای آن است. ممکن است کشورهایی که بودجه محدود دارند، اجرای قوانین رأی دهی اجباری را در اولویت های مهم قرار ندهند، اما امیدوارند وجود این قانون، شهروندان را به مشارکت تشویق کند.

بسیاری از کشورها به صورت عمدی و یا غیرعمدی باوجود رأی گیری اجباری مجازاتی برای اشخاصی که در رأی گیری شرکت نمی کنند، قائل نمی شوند. به عنوان مثال، در بسیاری از کشورها رأی دادن فقط برای افرادی است که در رأی گیری ثبت نام کردند به همین دلیل مشوقی برای رأی دهی وجود ندارد. در بسیاری موارد، مانند استرالیا، بهانه ای قابل قبول برای غیبت در روز انتخابات، مانع از مجازات فرد می شود.

معرفی کشورهایی با سیستم رأی گیری اجباری

آرژانتین

آرژانتین از سال 1912 این نوع رأی گیری را تصویب کرد و افرادی که در رأی گیری شرکت نمی کنند برای عدم حضور خود باید دلیل موجه داشته باشند و در غیر این صورت 10 تا 20 پزو جریمه می شوند که با مجازات دیگر مانند عدم دریافت حقوق از بانک و مانند آن همراه است.

استرالیا

این کشور از سال 1924 این قانون را اجرا کرده و مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی است.

اتریش

اتریش از سال 1929 تا 2004 قانون رأی گیری اجباری دارد و مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی است و پرداخت نکردن جریمه موجب حبس فرد می شود.

بلژیک

این کشور در سال 1892 رأی گیری اجباری را برای مردان و در سال 1949 برای زنان تصویب کرده است و مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی، حبس احتمالی، عدم اجازه شرکت در چهار انتخابات طی 15 سال است و استخدام این افراد در بخش دولتی نیز با مشکل روبرو می شود.

بولیوی

در بولیوی از سال 1952 این قانون اجرا می شود و مجازات آن نیز دشواری استخدام در بخش دولتی است.

دیگر کشورهایی که قانون رأی گیری اجباری را اجرا می کنند شامل برزیل، بلغارستان(2016)، شیلی، کنگو، کاستاریکا، قبرس، جمهوری دومینیکن، اکوادور(1936)، مصر(1956)، فیجی، فرانسه، گابن، یونان(1926)، گواتمالا، هندوراس، ایتالیا، لبنان، لیختن اشتاین، لوکزامبورگ، مکزیک، نائورو(1965)، هلند، پاناما، پاراگوئه، پرو(1933)، فیلیپین، اسپانیا، سنگاپور، سوئیس (1904)، تایلند، ترکیه، اروگوئه(1934)، جورجیا ایالات متحده(1777) و ونزوئلا هستند.

کشورهایی بدون سیستم رأی گیری اجباری

کشورهایی با سیستم رأی گیری اجباری

کشورهای بدون انتخابات

منابع:

idea.int/data-tools

thoughtco.com

بیست آمار: آشنایی با علم آمار و ریاضیات