پیشنهاد سریال: جداسازی یا Severance با ایده ای کاملا نو - کنفرانس هکا

اما سریال جدیدی که می خواهم در اینجا به شما پیشنهاد کنم، ایده ای نو دارد یا دست کم من تصور می کنم این ایده را قبلا ندیده ام.

یک لپ تاپ ویندوزی که روی آن چند کاربر معرفی شده را در نظر آورید. هر کاربر می تواند با رمز خودش وارد شود و ویندوز را با تنظیمات اختصاصی خود ببیند و تا حد زیادی از کارهای شخص دیگری که از همان لپ تاپ استفاده می کند، سر درنیاورد. حالا تصور کنید که مغز و کالبد هم حالتی مشابه داشته باشد.

چطور؟

تصور کنید که کار و زندگی خصوصی ما کاملا از هم جدا شوند. یعنی وقتی از کار به خانه می رویم و برعکس، خاطرات سوی دیگر زندگی مان کاملا پاک شود. سر کار ندانیم که در خانه چه گذشته و چه مشکلاتی داشته ایم و هنگامی که در خانه هستیم، اصلا ندانیم کار ما چیست و چه مسئولیتی داشته ایم.

سریال جداسازی (Severance) که از اپل تی وی پلاس پخش می شود، همین ایده را با بیانی تخیلی و پررنگ روایت می کند.

تهیه کنندگی و کارگردانی سریال جداسازی به عهدۀ بن استیلر است، کسی که انتظار داریم بیشتر اثر کمدی بسازد.

دن اریکسون نویسنده فیلمنامۀ این سریال است. این سریال مثل مطالعه ای عمیق دربارۀ شخصیت آدم ها و همینطور نگاهی نقادانه به نظام سرمایه داری است؛ نگاهی به اینکه چطور کار می تواند روی زندگی ما اثر بگذارد و شرکت ها و نهاد های اقتصادی تا کجا حاضرند برای رسیدن به اهدافشان پیش بروند.

هشدار می دهم که قسمت اول این سریال کمی کشدار است و تا اواخر آن پی نمی برید که اصلا داستان چیست و ممکن است وسط آن حوصله تان سر برود و پخش سریال را متوقف کنید. اما بهتر است تا انتها قسمت اول شکیبا باشد.

داستان از این قرار است که یک شرکت بزرگ و پرسابقه به نام صنایع لامون تکنولوژی جدیدی اختراع کرده که می تواند خاطرات یک آدم را جداسازی کند (یعنی می تواند خاطرات او را به بخش های جداگانه ای تقسیم کند). این شرکت کارمندانی را استخدام کرده است که داوطلب این جداسازی هستند. یک تراشه در مغز آن ها کار گذاشته می شود و فکر آن ها به دو بخش تقسیم می شود.

شخصیت اصلی سریال یکی از کارمندان لامون به نام مارک است. مارک در زندگی شخصی اش دچار غم و اندوه بزرگی شده و تصمیم گرفته خودش را داوطلبانه در معرض جداسازی قرار دهد تا حداقل در طول هشت ساعتی که مشغول کار است از رنج یادآوری غم هایش ر ها باشد.

شخصیت کاری مارک اصلا خواب و استراحت ندارد، چون خوابیدن و استراحت کردن بر عهدۀ شخصیت خارجی است. شخصیت خارجی مارک هم به همین صورت هیچ چیز از زندگی شخصیت داخلی (یا شخصیت کاری) نمی داند.

مارک به خاطر خلاصی از رنج تن به این وضع داده، اما همکارانش چه؟ این چیزی است که ما را ترغیب می کند، ادامه سریال را ببینیم.

محیط ظاهری سریال ما را یاد شرکت های قدیمی فناوری می اندازد یا یاد فضاهای علمی تخیلی دهه گذشته. نیمی از سریال در یک بخش کوچک به نام MacroData Technology ، زیرمجموعه شرکت لامون اتفاق می افتد. هیچ پنجره ای وجود ندارد. هیچ پوستری روی دیوار ها نیست. چهار اتاقک در مرکز اتاق قرار دارند، که در آن چهار کارمند داده ها را استخراج می کنند، فرآیندی که شامل نگاه کردن به اعداد و انتظار برای احساسی در مورد آنهاست تا روشن شود که آن اعداد باید در یک پوشه ریخته شوند. این یک کار داده کسل کننده است، اما کارمندان نسبتاً خشنود به نظر می رسند و در مورد مزایای بالقوه موفقیت خود مانند مهمانی ها بحث می کنند.

آدم هایی که روی کار این افراد نظارت می کنند خودشان جداسازی نشده اند. رئیس مارک در شرکت شخصی به نام خانم کوبل است که پاتریشیا آرکت نقش او را ایفا کرده است. خشکی و خونسردی و دروغ در میمیک چهره او هویدا است.

در قسمت اول می بینیم که قرار است زنی به نام هلی (بریت لوور)، استخدام شود. او یک سری می پرسد که نشان می دهد او هیچ ایده ای ندارد که کیست یا چرا آنجاست. ظاهرا همه کارمندان شرکت، روزی همین مرحله را طی کرده اند.

جداسازی هر چقدر جلوتر می رود و هر چقدر بیشتر به ما اطلاعات می دهد، رازآمیزتر و معماگونه تر می شود. دو قسمت آخر فصل به قدری هیجان آور و پر کشش است که واقعا صبر کردن برای دیدن فصل بعدی را سخت می کند.

موسیقی زیبا (و در عین حال به نوعی شوم) از طریق تئودور شاپیرو (آهنگساز همیشگی استیلر در فیلم هایش) به گونه ای در Severance جریان می یابد که غرق شدن در مفاهیم این سریال را آسان تر می کند.

کارگردان: بن استیلر (Ben Stiller)

فیلمنامه نویس: دن اریکسون (Dan Erickson)

بازیگران: آدام اسکات (Adam Scott)، پاتریشیا آرکت (Patricia Arquette)، دیکن لاچمن (Dichen Lachman)