تصادف عمدی فضاپیمای ناسا شگفتی ساز شد - کنفرانس هکا

به گزارش خبرنگاران ، یک تحقیق تازه درباره پیامدهای این برخورد تعیین نموده است که سیارک یادشده که بخش کوچکتر یک سیستم سیارکی دوتایی است، در واقع یک ترکیب ناپایدار از یک توده سنگی را نمایش می دهد.

به نقل از ایرنا، دارت روز 26 سپتامبر سال گذشته میلادی به ماهک (moonlet) دیمورفوس اصابت کرد. این ماهک در مداری به دور یک صخره فضایی بزرگتر موسوم به دیدموس می چرخد.

هدف از این برخورد کیهانی این بود که تعیین گردد آیا یک برخورد جنبشی می تواند مسیر حرکت یک سیارک را در پیرامون یک جرم فضایی بزرگتر تغییر دهد تا شاید بتوان در آینده از این روش برای تغییر جهت یک صخره فضایی در مسیر برخورد به زمین استفاده کرد.

6 ماه پس از این برخورد سازمان ناسا تایید کرد که این ماموریت موفقیت آمیز بوده و زمان لازم برای گردش دیمورفوس به دور دیدموس به اندازه 33 دقیقه کاهش یافته است و اکنون تحقیقات تازه نشان داده که این برخورد ممکن است تاثیرات بزرگی بر شکل و شمایل دیمورفوس داشته باشد.

یک تیم تحقیقاتی با راهنمایی سابینا رادوکان دانشمند دانشگاه برن (سوییس) با مدل سازی پیشرفته رایانه ای تعیین کرد که دیمورفوس یک سیارک سست و لرزان و توده سنگ ریزه ای (rubble-pile) است. این مساله بعلاوه به این معنی است که این سیارک ممکن است از مواد به بیرون پرتاب شده از شریک سیارکی بزرگتر خود یعنی همان دیدموس ساخته شده باشد.

شبیه سازی های نزدیک به شرایط برخورد با سیارک دیمورفوس حاکی است که این سیارک انسجام و پیوستگی ضعیفی دارد و فاقد تخته سنگ هایی بر روی سطح خود است.

رادوکان اعلام کرد که دیمورفوس ترکیب بسیار متفاوتی از سیارک هایی مانند روگو و بنو دارد اما واکنش آنها به برخوردها که ظاهرا بسیار مشابه بوده، موجب تعجب بوده است. برای همه این سیارک ها، گودال های اصابت با یک نظام گرانش پایین و انسجام پایین روی می دهد و گودال ایجادشده چندین بار بزرگتر از جسم پرتابی است.

شبیه سازی های این محققان نشان داده است که بین 0.5 تا یک درصد از جرم دیمورفوس در نتیجه برخورد دارت به بیرون پرتاب شده است در حالی که هشت درصد دیگر از جرم آن نیز بازتوزیع شده بوده و این منجر به تغییر شکل اساسی این سیارک شده است.

به گفته رادوکان، این یافته ها نشان می دهد که یکپارچگی ساختاری و پاسخ به برخورد در خصوص سیارک های کوچک احتمالا تا حد زیادی تحت تاثیر ترکیب داخلی آنها و نحوه توزیع مواد تشکیل دهنده آنها است.

این نتایج می تواند به دانشمندان یاری کند تا بتوانند منظومه سیارکی دیفورموس و دیدموس را بهتر بشناسند و بعلاوه دینامیک های (پویایی های) سایر سیارک های دوتایی در منظومه شمسی را بهتر موشکافی نمایند.

5858