وقتی کابوس ها جان می گیرند
به گزارش کنفرانس هکا، محمدعلی حیدری:نمایش پنجاه پنجاه به کارگردانی مرتضی اسماعیل کاشی در نگاه اول یادآور آثار رضا ثروتی است؛ چهره پردازی، میزانسن ها و شکل اجرا متاثر از سبک و شیوه کارگردانی است که اسماعیل کاشی در تعدادی از نمایش های او روی صحنه رفته است.
پس از تجربه دیدنی، جذاب و پیروز صد در صد، اسماعیل کاشی سراغ فضا و قصه ای متفاوت رفته و البته رویکردی درست در اجرای این نمایش داشته است. همکاری با بازیگران جوان و چهره های کمترشناخته شده برای نمایشی چنین پربازیگر مهم ترین راهبرد او برای اجرا بوده و گروه بازیگران جوان هماهنگ، قابل توجه و از عناصر جذاب مجموعه ای هستند که کارگردان برای روایت قصه ای تلخ تدارک دیده است.
قصه و ماجراهای نمایش به شکل پراکنده از ذهن هرتا و برونو می گذرد و تماشاگر آهسته آهسته با ماجرای غم انگیز شخصیت هایی آشنا می گردد که دیگر نیستند اما در دنیا ذهن هرتا و برونو زندگی می نمایند. دنبال کردن نمایش هر چه قصه پیش می رود جذاب تر می گردد، هر چند فصل هایی از آن به دلیل ماهیت تراژیک قصه آزاردهنده است. (تمهیدی آگاهانه از سوی نویسنده و کارگردان برای انعکاس تلخی موضوع)
برای هاله مشتاقی نیا که پیش از این با نمایشنامه های واقعگرایانه و اجتماعی جان گز، مرد مقابل و... او را می شناختیم، تجربه نگارش متن پنجاه پنجاه اتفاقی تازه است گرچه قطعا اسماعیل کاشی در خلق این دنیا تاثیر داشته اما نمایش نشان دهنده رشد و پختگی نویسنده است. متن با نگاهی به نمایشنامه خودی و غیرخودی برتولت برشت با ترجمه کمال الدین شفیعی نوشته شده است.
ستاره پنجاه پنجاه کارگردان است و با اینکه متن و بازیگران در خلق فضا موثرند اما به دلیل ماهیت اجرا، این کارگردانی است که بیشتر به چشم می آید؛ نمایشی که تلخی آن تا ساعت ها ذهن تماشاگر را درگیر می نماید. نمایش 75 دقیقه ای پنجاه پنجاه تا انتها مهرماه ساعت 19:30 در تماشاخانه هیلاج روی صحنه است.
منبع: همشهری آنلاینپارمیس: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای پارمیس