سرماخورده ها زامبی نیستند؛ آنان را به دهان کرونا نفرستید - کنفرانس هکا

خبرنگاران- علی شاکر: گرچه پزشکان و متخصصان بارها تاکید نموده اند کرونا برعکس تصویری که رسانه ها از آن ساخته اند چندان هم ترسناک نیست و با رعایت مواردی می توان آن را کنترل کرد، ولی به نظر می رسد هنوز بعضی از پزشکان و کادرهای اورژانس چندان در این رابطه توجیه نیستند و هر بیمار سرماخورده ای را یک زامبی کرونایی می بینند.

• اختصاصی آشنایی با بیماری کرونا

ظهر برادرم تماس گرفت که دیشب حالش خوش نبوده. تب و لرز داشته. امروز سر کار نرفته و در خانه مانده. گفت بیا مرا ببر دکتر. یک ساعتی در ترافیک ماندم تا برسم خانه اش. دیدم روی تخت تندتند نفس می کشد و صدایش در نمی آید. تب دارد و از سر درد و بدن درد حتی نمی تواند جُم بخورد.

اضطراب، لب و ناخنم را می خورد و مدام امیدواری می دادم به خویش که تمامی نشانه های کرونا را ندارد. می پرسم: تنگی نفس داری؟ می گوید: نه. پس جای نگرانی نیست.

• شرحات کامل نشانه های کرونا

خستگی مفرط کاری کرد که نتواند تا ساعت 15 از جایش بلند شود. سرآخر سوار ماشین شدیم و دوباره افتادیم در ترافیک. پنجره ها را دادیم بالا شاید دود استرس به حلق افکار نفوذ نکند. دست فروش های اسفند تا کناره خیابان آمده اند. ماسک ندارند. نه از این باب که می دانند زدنش بی فایده است، از این نظر که آنان هم مثل بعضی تصمیم گیران قصه را چندان جدی نگرفته اند. شاید هم مثل رئیس پدافند غیرعامل کشور به جمع بندی نهایی برای قرنطینه نرسیده اند و از نظر آنان شرایط فعلا قرمز نیست.

• واکنش به احتمال قرنطینه قم یا مراکز زیارتی

یکی از بدی های اعتیاد به پیگیری خبر آن است که می دانی به جز چین، 1500 نفر دیگر در جهان به کرونا مبتلا هستند. 15 نفر هم مرده اند. و همین نگرانی از بیماری برادرت را بیشتر می نماید. کسی که حالا با تب، پلک هایی افتاده و نفس هایی تند روی جایگاه کناری ماشین نشسته و دچار سرگیجه ناشی از ماشین گرفتگی در ترافیک هم هست.

• دکتر قایم شد و گفت برید

می دانیم که بیمارستان های پذیرش نماینده کرونا در تهران، امام خمینی، مدائن و سیناست. اما ما که کرونا نداریم بنابراین به اورژانس بیمارستان پارس می رویم.

• اسامی بیمارستان های پذیرش نماینده بیماران کرونا در شهرهای مختلف

پرستارهای ماسک دار می گویند پزشک به بخش رفته و یک ساعت دیگر بر می شود. برادرم نای ایستادن ندارد. سالن و حیاط پارس را بیرون می آییم و به بیمارستان محب یاس سپید می رویم.

یک دختر و پسر جوان هم با ما می رسند. دختر نیز مثل برادرم ماسک به صورت دارد. مسئول اورژانس با نگرانی می پرسد چه کار دارید؟ گفتم: سرما خورده، سر درد داره... همسر آن دختر جوان هم همزمان شرح می دهد همسرش هفته پیش سرماخورده خوب شده و دوباره گرفته. برای همین رفته اند بیمارستان سینا و سینا گفته بیایند محب یاس.

سرپرستار می آید. می گوید اینجا محب یاس نیست. انگار که جن دیده باشد. آرام پیش کسی می رود که پشت میز پرستارها نشسته و چیزی را زمزمه می نماید. بعد می فهمیم او پزشک شیفت اورژانس است. می گوید از دست من کاری بر نمی آید بروید مدائن. چون من فقط می توانم معاینه کنم و قرص سرماخوردگی به شما بدهم، ولی بیمارستان مدائن و امام خمینی کیت تشخیص کرونا دارند.

تقریبا می دانم که دکتر شیفت ما را بی خود نگران نموده است ولی در این مواقع نمی توانی ریسک کنی. نگرانی و ترس دکتر ما را می ترساند. نکند واقعا ما جزو همان بدشانس هایی هستیم که کرونا گرفتیم. سه هفته پیش برادرم به جنوب سفر نموده بود. نکند آنجا کرونا گرفته. اگر کرونا دارد چرا تا حالا بروز ننموده؟

با نگرانی بیشتر آمدیم بیرون. موقع خارج شدن سرپرستار به مسئول پذیرش شرح می دهد که اگر از این موارد داشتیم راه ندهید و بگویید بروند مراکز مرتبط. بعد هم بگویید که اینجا محب یاس نیست. یاس سفید است. دم در اورژانس، زنگ زدیم به بیمارستان مدائن که آیا کیت تشخیص کرونا دارند؟ گفت نداریم و بلافاصله گوشی را قطع کرد.

• بیمارستان صحرایی و جنگ با کرونا

پس فقط می ماند بیمارستان امام خمینی. به اورژانس بیمارستان امام که می رسیم، اوضاع شبیه بیمارستان های صحرایی فیلم های جنگی است. نگران تر می شویم. مرد ماسک داری جلو ما را می گیرد و تا دمای بدن ما را بسنجد. می گوید تب ندارید. با این همه ما را راهنمایی می نماید به اتاق تریاژ.

آلودگی نمناکی اروژانس را برداشته. یکی از پزشکان با چشمانی خون افتاده و صدایی خفه از پشت ماسک N95 می گوید که وقت ننموده حتی یک لیوان آب بخورد. صدای سرفه می آید و من مدام دستانم را به شکل وسواس گونه ای با مایع ضدعفونی نماینده کنار اتاق می شویم. عقربه ساعت هم انگار روی صفحه آلوده اتاق لیز نمی خورد. زمان نمی گذرد. باد داغ تهویه به صورتم که می خورد احساس می کنم تب دارم. ولی دم در گفتند تب نداری.

صدای استفراغ زنی در سطل آشغال اتاق با عطسه و ناله زنی پا شکسته می آمیزد. برادرم اشاره می نماید تو برو بیرون. هر دو عرق نموده ایم. کُلاهش را بر می دارم و کاپشنش را به دست می گیرد و کمی کج می ایستد تا نوبتش شود.

نوبت که به او می رسد، پرونده اش را تکمیل می نمایند. می گویند بروید پذیرش. در صف پذیرش 6 نفر جلو من ایستاده اند. همه ماسک دارند. بعضی می گویند از 6 صبح اینجا هستند. پشت من هم چند نفر دیگر می ایستند. آنان علاوه بر ماسک، عجله هم دارند. برای همین مدام خودشان را جلو می کشند و کنار گوشَت آغاز می نمایند به حرف زدن. ترس لزج کرونا چنان می نماید که از صف به هم فشرده پذیرش بیایم بیرون و فقط صبر کنم نوبتم شود و بعد بروم جلو.

خانمی را از آتیه فرستاده اند. او هم می گوید سرماخورده. پیرمردی را از سینا فرستاده اند. مسئول پذیرش می گوید: آخه چرا؟ اینجا به جرات می گم از هر 10 نفر یک نفر کرونا داره. و سرش را با دلسوزی از سوراخ شیشه جلو می آورد و ملتمسانه می گوید: خواهش می کنم کمی از هم فاصله بگیرید... این ماجرا شوخی نداره

پس از 20 دقیقه در صف ماندن انتها پذیرش می شویم. جا برای نشستن نیست. برادرم سرپا و خسته ایستاده است و عرقش را پاک می نماید و با موبایلش ور می رود. پرونده را که می دهم دستش با صدای گرفته می خواهد که بروم بیرون. چون اینجا شرایط خوبی ندارد. می گویم می روم جای ماشین را عوض کنم. در این شرایط حوصله دویدن پیِ جرثقیل و دادن جریمه ندارم.

از اروژانس می زنم بیرون. اطراف بیمارستان امام پر از داروخانه است. می خواهم ژل ضدعفونی نماینده بخرم. ندارند. یک نفر می گوید داریم، آلمانی است و 120 هزار تومان. در همین حین مشتری به داروخانه می آید و می پرسد ماسک دارید؟ جواب می شنود: نداریم ولی ماسک فایده ای ندارد؛ باید سیستم ایمنی بدن را بالا ببرید، برای همین بیایید یک بسته مولتی ویتامین آلمانی ببرید.

جای ماشین را عوض می کنم و حوالی 6 غروب بر می گردم به اورژانس. یک ساعت و نیم برادر سرماخورده ام در میانه اورژانس کرونایی سر نموده است. پزشک شیفت مدام برای سی پی آر می رود. پس باید صبر کرد. یکی از کارکنان افتاده به جان میله های وسط خیابان بیمارستان و با دستگاه سنگ فرز آن را می بُرد. ده دقیقه بعد صدای اذان می آید و ناگهان چهره فرشته های سپیدپوش آخرالزمانی پیدا می شود.

انگار وسط آن بیمارستان صحرایی بمب انداخته اند. ترس در چشمان دکترها دو دو می زند. مامور دم در یادش می رود دمای مراجعه نمایندگان را بگیرد. وحشت زده با آن ماموران آخرالزمانی حرف می زند. یکی از فرشته ها عینک و لباس سفیدش را با بی حوصلگی گوشه اورژانس در می آورد.

نیروهای خدماتی یکی دیگر از اتاق ها را خالی می نمایند. می گویند فرد کرونایی را بردند آنجا. از یکی از کارکنان می پرسم چند نفر بیمار مبتلا به کرونا را پذیرش نموده اید؟ می گوید: زیاد. می پرسم چند نفر؟ می گوید: صد، 150 نفر. البته نمی توانم صحت این ادعا را تایید کنم. ولی حق بدهید که من هم وحشت کردم. یعنی اگر کرونا هم نداشتیم حالا به لطف بعضی از پزشکان و بیمارستان ها افتاده ایم وسط کلونی بیماران کرونا.

• خلط داری، کرونا نداری

برادرم از داخل اورژانس زنگ می زند که: بریم، من حالم به اندازه اینا بد نیست. قصد رفتن می کنیم که دکتر نامش را می خواند. همین که داخل می شویم دوباره دکتر را از سی پی آر فرا می خوانند. می گویم: خانم دکتر فقط چند لحظه صبر کنید ما از خیلی وقت از اینجاییم. خیلی آرام منطقی جواب می دهد: داره می میره...

باز در شرجی اتاق و کنار چند نفر بیمار فرو رفته در خویش می ایستیم. پزشک بعد از حدود 20 دقیقه بر می شود. می پرسد: خلط داری؟ برادرم می گوید: بله. جواب می دهد: پس اگر خلط داری و تَبَت هم پایین آمده کرونا نیست. تب کرونا پایین نمی آید و موقع سرفه هم بیمار خلط ندارد.

خیال مان راحت می شود. داروهای معمول می نویسد و ما پس از کلی کاغذبازی برای ترخیص از بیمارستان می زنیم بیرون. آن وسط یکی از مسئولان به ما می گوید: آقا نیا اینجا الکی خطرناکه! و خب حالش نبود جوابش را بدهیم که ما به پای خویش نیامدیم. همکاران شما به زور و از سر ترس و مسئولیت ناپذیری یک بیمار سرماخورده را پس از ترساندن، راهنمایی کردند به مرکز بیماران کرونا در تهران. از دکتر پرسیدم رفتیم خانه چه کنیم؟ گفت: تا می توانید دست ها را بشویید. حتما لباس های تان را هم بشویید. حمام هم بروید امشب.

ما تقریبا حدود دو ساعت و نیم در مرکز بیماران کرونا منتظر ماندیم که دکتر فقط بگوید چون خلط داری، پس کرونا نداری. این در حالی است که مامور (پزشک) دمِ در می توانست همین سوال های مرسوم را از ما بپرسد و اگر به موارد مشکوکی بر خورد، سپس یک سرماخورده را به داخل راه دهد.

معمولا در افکارعمومی بیمارستان های دولتی خوش نام نیستند. به ویژه بیمارستان امام که از کل کشور مراجعه نماینده دارد. مسلماً به عملکرد کادر این بیمارستان نقدهایی وارد است. ولی باید اعتراف کرد که این افراد جان شان را کف دست گرفته اند و از آن مهمتر جور همکارانی را به دوش می کشند که با مسئولیت ناپذیری مریض های عادی را وحشت زده به این بیمارستان می فرستند. غافل از اینکه ممکن است این کار به چه فجایعی منجر شود.

آموزشگاه ما: آموزش باید برای همه در دسترس باشد