بهروز بوچانی؛ پناهجوی ایرانی که برنده جایزه ادبی شد

به گزارش کنفرانس هکا، وب سایت عصر ایران: بهروز بوچانی پیش از این نیز فیلمی مستند به نام چوکا، الان ساعت چنده؟ دربارۀ وضعیت پناهجویان و مهاجران در مانوس تهیه نموده بود که به جشنوارۀ فیلم لندن راه یافت.

بهروز بوچانی، روزنامه نگار و پناهجوی کرد ایرانی که در بازداشتگاه جزیره مانوس پاپوآ گینه نو به سر می برد، توانست دو جایزۀ ارزشمند ادبی استرالیا را برای اولین کتاب خود هیچ دوستی به جز کوهستان ها به دست آورد.

به گزارش عصر ایران به نقل از یورونیوز، نام انگلیسی این کتاب No Friends but the Mountains است و داستان سفر او از اندونزی به استرالیا و سپس حوادث دوران بازداشت را بازگو می نماید.

این کتاب توانسته است در دو بخش از 9 بخش، نظر هیات داوران جوایز ادبی برتر ویکتوریا (Victorian Premiers Literary Awards) را به خود جلب کند و به این ترتیب آقای بوچانی جایزۀ 25 هزار دلاری بهترین اثر مستند (غیرداستانی) و جایزۀ 100 هزار دلاری ادبی ویکتوریا را از آن خود کرد.

بهروز بوچانی پیش از این نیز فیلمی مستند به نام چوکا، الان ساعت چنده؟ دربارۀ وضعیت پناهجویان و مهاجران در مانوس تهیه نموده بود که به جشنوارۀ فیلم لندن راه یافت.

او همچنین به صدای مانوس مشهور است و به دلیل اطلاع رسانی هایش از وضعیت پناهجویان مانوس توانسته است برندۀ جایزه مولتی مدیای سازمان عفو بین الملل استرالیا بگردد.

بوچانی از شش سال پیش در اردوگاه جزیره مانوس است یعنی مدت کوتاهی پس از آنکه با یک قایق پناهجویان رهسپار استرالیا شد.

استرالیا پس از شناسایی قایق پناهجویان در دریا، آنها را برای رسیدگی به وضعیتشان به اردوگاه هایی در جزایر اقیانوس آرام می فرستد. این افراد اجازۀ ورود به خاک استرالیا را ندارند و گاه برای سالها مجبورند در این جزایر دور افتاده به سر ببرند.

بهروز بوچانی کتاب خود هیچ دوستی به جز کوهستان ها را نیز در دوران سخت اقامت در مانوس نوشت. نگارش کتاب 5 سال طول کشید و او هر فصل کتاب را که به فارسی نوشته شده، پس از خاتمه کار به وسیله پیغام رسان واتس اپ تلفن همراه خود، برای امید توفیقیان مترجم ساکن استرالیا می فرستاد.

بوچانی می گوید که یکی از بزرگترین ترس هایش در زمان نوشتن کتاب این بود که تلفن همراهش از سوی ماموران اردوگاه مصادره گردد. او می گوید: همواره از این موضوع نگران بودم که آنها به اتاقم حمله نمایند و اموال شخصی ام را ببرند.

خبر برنده شدن او روز پنج شنبه در جریان مراسمی در استرالیا اعلام شد یعنی در کشوری که حتی به بوچانی اجازۀ شرکت در این مراسم برای دریافت جایزه اش را نداد؛ چیزی که از نظر این پناهجو شرم آور است.

دریافت این جوایز بار دیگر از یک تناقض پرده برداشت: کتاب او از سوی داوران در کشوری به رسمیت شناخته شد که دولتش او را از ورود به خاک آن کشور محروم و در بازداتشگاهی حبس نموده است.

مترجم کتاب از طرف بوچانی در این مراسم حاضر شد و جایزه را دریافت کرد.

بهروز بوچانی که یکی از منتقدان سیاستهای ضدمهاجرت استرالیا است. او در جریان تبادل پیغام های مکتوب خود با خبرنگار رویترز می گوید: نمی خواهم این موفقیت را جشن بگیرم زیرا همچنان مردم بیگناه زیادی را می بینم که در اطراف من رنج می کشند.

این روزنامه نگار همچنین در مصاحبه با خبرنگار گاردین دربارۀ هدفش از نوشتن این کتاب می گوید: تا مردم استرالیا و سراسر دنیا عمیقا این را درک نمایند که چگونه این سیستم نزدیک به شش سال است که مردم بیگناه را در جزایر مانوس و نائورو به شیوه ای سیستماتیک شکنجه می دهد.

او می افزاید که امیدوار است دریافت این جایزه باعث جلب توجه ها به سرنوشت بیش از هزار پناهجو و مهاجری گردد که در اردوگاههای دورافتادۀ اقیانوس آرام نگهداری می شوند و درنهایت تغییری در وضعیت آنها ایجاد و به این سیاست وحشیانه خاتمه داده گردد.